Το γράμμα...

Σηκώθηκα το πρωί και σε πήρα τηλέφωνο...
Η συζήτηση μας ήταν τόσο απρόσωπη, τόσο τυπική, χωρίς ουσία... χωρίς κανένα νόημα!!
Κλείσαμε το τηλέφωνο και κατευθείαν με κυρίεψε μια αίσθηση απογοήτευσης, εκνευρισμού...
Ίσως γιατί δεν πρόλαβα να σου πω ότι σ' αγαπώ και ότι θα χαρώ πολύ να βρεθούμε σήμερα...
Ούτε εσύ το έκανες όμως...
Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι... Ήξερα ότι θα τα βάλω με τους δικούς μου, δεν είχε νόημα να σηκωθώ.. Μήπως έχεις γίνει η ανάγκη μου; Η δύναμη μου για να ζω;
Δεν μου αρέσει εμένα αυτό.. Φοβάμαι, θα με αφήσεις και θα πέσω χαμηλά.. δεν θέλω να ξέρω πόσο πολύ εξαρτώμαι από σένα... Φοβάμαι να το συνειδητοποιήσω και εγώ η ίδια...
Γύρισα πλευρό...
Δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα..
Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν...
Δεν ήθελα να κάνω τίποτα..
Οι φωνές τις μάνας μου είχαν κυριεύσει όλο το νευρικό μου σύστημα... Τι φταίει και αυτή;;
"Μα δες λιγάκι τι είναι αυτό... ένα γράμμα... για σένα!"
"Για μένα; δεν νομίζω, κάποιο λάθος θα έγινε"
Κι όμως δεν ήταν λάθος, ήταν για μένα... και ήταν από σένα!!
Έτρεμε η καρδούλα μου...
Διάβασα σιγά σιγά το γράμμα, η μάνα μου μου χάιδευε την πλάτη... τόσο ζεστό το χέρι της μάνας..
Ήθελα να αποτυπώσω λέξη προς λέξη αυτό το γράμμα στην μνήμη μου... Το διάβαζα αργά αργά..
"Υ. Γ. Σ' αγαπώ... (τι σου κάνουν οι κοινωνικές ταινίες)"
Έτσι έγραφες στο τέλος...
Χωρίς να το θέλω τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.. έκλαιγαν με λυγμούς....
Δεν πονούσα...
Ανακούφιση....
Η μέρα μου άλλαξε, όλα πήραν διαφορετικό χρώμα... αν και δεν σε είδα, κατάλαβα πολλά...
Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου, που με κάνεις να ζω τόσο όμορφα...
Κι όμως ακόμα και στις μέρες μας μπορούμε να στείλουμε ένα γράμμα σε αυτούς που αγαπάμε
Μπορεί να τους αλλάξουμε την μέρα...
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου!!!