Ερχεται Χειμώνας...

Ο Χειμώνας είναι η αγαπημένη μου εποχή.... η βροχή ψιθυρίζει τα πιο όμορφα λόγια και οι εικόνες εκπέμπουν μια γλυκιά μοναξιά, η ψυχή μου βρίσκει απαντήσεις σε ότι την απασχολεί και το σώμα μου εκπέμπει μια μαγευτική θηλυκότητα.. Η εποχή μου...
Φέτος με βρίσκει μόνη...
Μόνη να την λαχταρώ...

Γιατί μου αρέσει αυτή η μοναξία;

Γιατί μου αρέσει να κάνω όνειρα μόνη μου;

Μόνη μου...

Σκέψεις....

Την κοιτούσα από μακριά..
το γέλιο της μου τράβηξε την προσοχή.. η χαρά της άναψε ένα φως μέσα μου, που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχε σβήσει...
Περνούσε καλά.. είχε τους φίλους της δίπλα της και τραγουδούσε μαζί τους... χόρευε μαζί τους...
Έδειχνε να μην την νοιάζει τίποτα άλλο...
Έδειχνε να τα είχε καλά με τον εαυτό της...
Δεν ξέρω αν μέσα της πονούσε που ήταν "μόνη" της.. δεν έδειχνε όμως να την απασχολεί...

Εγώ....
στο ίδιο μέρος με αυτή τη κοπέλα που τόσο πολύ μου τράβηξε την προσοχή...

Αναρωτιόμουν για πιο λόγο έχω χάσει την αυθορμητικότητα μου.. την πίστη στον εαυτό μου..

Η μόνη μου σκέψη είσαι εσύ..

Άφησα τον εαυτό μου στην άκρη, στο περιθώριο...

Εκεί που το σκοτάδι ριζώνει την ελευθέρια της επιλογής...

Εκεί που το κάθε μου κύτταρο είναι παραδομένο σε σένα...

Τους έκανα όλους στην άκρη για να πάρεις ολόκληρη την καρδιά μου και όχι ένα μέρος της...

Μέχρι που ήρθε η στιγμή να ακούσω μια φωνή που δεν άκουγα ποτέ μου...
Μια φωνή που πάντα βασανίζει με τον χειρότερο τρόπο... με τύψεις.. με νοσταλγία..
Είναι η φωνή αυτή που μισούμε, γιατί μας πονάει...
Αυτή της ΛΟΓΙΚΉΣ...

Και όλα γύρω μου ανατράπηκαν..

Θέλω να μείνω μόνη μου, να συνέλθω... να βγω από αυτό το κλουβί που έβαλα μόνη μου τον εαυτό μου για σένα...

Θέλω να περνάω καλά.. ελεύθερα.. με τους φίλους μου... τους γονείς μου... τα όνειρα μου...

Να γελάσω και να κλάψω για μένα...

Μπορώ;;;;

Δεν θέλω καν να φανταστώ την στιγμή που μπορεί να τα ισοπεδώσεις όλα... και έγω δεν θα έχω τίποτα και κανέναν για να με βοηθήσει.. γιατί εσύ θα έχεις φύγει....

Το χειρότερο απ' όλα είναι να μην εκτιμάς την αγάπη που σου προσφέρουν τόσο απλόχερα..

Θέλω να σταθώ στα πόδια μου...
Να κάνω πράγματα για μένα πια...

Πράξεις....
που θα λαχταρώ..
που νοσταλγώ...
γεμάτες λάθη...
πράξεις που θα με πονέσουν...
Αλλά θα είναι για μένα...

Έχω κουραστεί να σκέφτομαι
τι....
πως....
γιατί...
τι θα σκεφτείς.....
τι θα κάνεις....
πως θα το πάρεις....

Έχω χτίσει ένα νοητό κλουβί γύρω σου και εγώ σαν ίαινα παλεύω με τις λέξεις, τις πράξεις, τον εαυτό μου, την υπομονή μου... για να μην σε πληγώσω... για να μην έχεις ούτε ένα παράπονο...

Και εσύ;

.........................................


Θέλω να σκεφτώ και τον εαυτό μου πια.....

Νομίζω ότι έχω το δικαίωμα αυτό...



Τι λες;;

Σαν το καφέ....

Σηκώθηκα το πρωί, κοίταξα τον μουντό καιρό και η πρώτη μου σκέψη ήταν, εφόσον δεν μπορώ να αποφύγω την δουλεία, να πιω έναν ζεστό καφέ και να διαβάσω την εφημερίδα της ημέρας (στην δουλειά) ...

Αν και ακούμε τόσα πολλά για τον καφέ λίγοι γνωρίζουμε ότι αποτελεί το δεύτερο σε διακίνηση εμπορικό προϊόν του κόσμου, μετά το πετρέλαιο.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν είναι τόσο επιβλαβής όσο ανησυχούμε.

Σύμφωνα με έρευνα διεθνούς ομάδας επιστημόνων στην οποία ηγείται ο δρ Ρομπ Μ. Βαν Νταμ, επίκουρος καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και έγινε γνωστή στην επιθεώρηση «Circulation» ο καφές μπορεί να προστατεύει τις γυναίκες από το εγκεφαλικό επεισόδιο. Συγκεκριμένα όσο περισσότερο πίνουν τόσο το καλύτερο. Η έρευνα αυτή διήρκεσε σχεδόν 25 χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων περισσότερες από 83.000 γυναίκες παρακολουθήθηκαν, οι οποίες όμως δεν είχαν ιστορικό εγκεφαλικού, στεφανιαίας νόσου, διαβήτη ή καρκίνου το 1980 όπου άρχισαν και οι δηλώσεις συμμετοχής στη μελέτη.

Διαπιστώθηκε επίσης ότι η κατανάλωση καφέ δεν αυξάνει τον κίνδυνο καρδιολογικών προβλημάτων, αλλά προειδοποιούν πως δεν πρέπει να συνοδεύουμε τον καφέ με τσιγάρο, διότι το κάπνισμα εξουδετερώνει κάθε πιθανή προστατευτική δράση του καφέ.

Συγκεκριμένα από τις γυναίκες που συμμετείχαν το 84% έπινε καφέ, οι μισές είπαν ότι πίνουν και ντεκαφεϊνέ, 78% και τσάι, ενώ 54% είπε ότι έπινε και αναψυκτικά με καφεΐνη. Κατά τη διάρκεια της μελέτης καταγράφηκαν περίπου 2.300 εγκεφαλικά επεισόδια και όπως έδειξε η ανάλυση των στοιχείων, η κατανάλωση δύο έως τριών φλιτζανιών καφέ την ημέρα μείωνε κατά 19% τον κίνδυνο εγκεφαλικού, σε σύγκριση με τον κίνδυνο που διέτρεχαν όσες γυναίκες δεν έπιναν καθόλου καφέ, ενώ για αυτές που έπιναν επτά φλιτζάνια καφέ την ημέρα το ποσοστό μείωσης του κινδύνου έφτανε το 43%.

Παρόλ’αυτά, όσες κάπνιζαν είχαν μείωση των ευεργετικών δράσεων του καφέ και γενικότερα της καφεΐνης, αφού ο κίνδυνος μειωνόταν κατά μόλις 3%, όσα φλιτζάνια καφέ κι αν έπιναν, σε αντίθεση με όσες είχαν κόψει το τσιγάρο ή δεν είχαν καπνίσει ποτέ και οι οποίες επωφελήθηκαν πλήρως από τον καφέ. Τέλος, οι ειδικοί δεν έχουν εστιάσει στο τι κάνει τον καφέ να προστατεύει τις γυναίκες από τα εγκεφαλικά επεισόδια, αλλά πιστεύουν πως η αιτία δεν είναι η καφεΐνη, αφού το τσάι και τα αναψυκτικά που την περιέχουν δεν είχαν τις ίδιες αποδόσεις.

Και για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία του Καφέ, ο μύθος αφηγείται την ιστορία του Kaldi του γιδοβοσκού, ο οποίος έζησε στην Αιθιοπία περί το 300 μ.Χ. Ο Kaldi πρόσεξε ότι οι γίδες, αφού έφαγαν τους κόκκινους καρπούς ενός δέντρου, ήταν γεμάτες ζωντάνια και ενεργητικότητα μέχρι αργά το βράδυ. Δοκίμασε λοιπόν και ο ίδιος τους κόκκινους καρπούς και βίωσε τις ίδιες επιδράσεις. Ανέφερε την εμπειρία του στους μοναχούς ενός κοντινού μοναστηριού, οι οποίοι από τότε έτρωγαν τους καρπούς για να παραμένουν ξύπνιοι κατά τη διάρκεια των νυκτερινών προσευχών τους. Τυχαία, ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να καβουρντίσουν τους κόκκους και να παρασκευάσουν από αυτούς ένα ρόφημα το οποίο όχι μόνο είχε τις ίδιες επιδράσεις, αλλά και καλύτερη γεύση.
Οι κόκκοι του καφέ και το ρόφημα που παρασκευάζεται από αυτούς, από τότε θεωρείτο τονωτικό πολυτελείας.

Οφείλω να ομολογήσω η απόλαυση του πρωινού καφέ έχει αξία .... ανεκτίμητη!

Ανάσταση 2009

ΜΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΙΝΈΣ ΑΝ ΚΑΙ ΠΈΝΘΙΜΕΣ...
ΜΈΡΕΣ ΑΓΆΠΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΉΣ, ΠΌΝΟΥ ΚΑΙ ΘΛΊΨΗΣ..
ΜΑΘΉΜΑΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ ΚΑΙ ΘΥΣΊΑΣ..

ΚΑΛΉ ΑΝΆΣΤΑΣΗ ΣΕ ΌΛΟΥΣ..

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΜΕ ΥΓΕΊΑ ΚΑΙ ΑΓΆΠΗ ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΌΛΑ!!!

Στερεότυπα.......

Τι να κάνω;

Νιώθω ότι απομακρύνομαι από κοντά σου μωρό μου... Ανησυχώ ότι τα συναισθήματα σου δεν θα είναι όπως τώρα και αυτό με τρομάζει.. Δεν αντέχω στην ιδέα να σε χάσω, ειλικρινά...
Δεν ξέρω τι να κάνω... δεν ξέρω αν πρέπει να σου πω... δεν ξέρω αν πρέπει να σε αφήσω και να φύγω... να εξαφανιστώ τελείως... μαζί με μυστικά μου...
Δυο μέρες τώρα δεν έχω αντοχές να σε κοιτάξω μεσ' τα μάτια... Όσο και να το θέλω δεν μπορώ...
Τα άφησα όλα στην μοίρα, να μας καθοδηγήσει αυτή... Άλλα μέχρι πότε...;
Δεν θέλω να σου λέω ψέματα πια... Δεν μπορώ όμως να σου πω την αλήθεια...
Αυτό με πνίγει...
Πρέπει να μαζέψω όλες μου τις δυνάμεις και να σου μιλήσω... όποια και αν είναι η κατάληξη...
Με πήρες και με ρώτησες "τι έχω"....
Εσύ μου τα λες όλα... εγώ δεν μπορώ να σου πω τίποτα...
Φοβάμαι....
Πρέπει να το αντιμετωπίσω κάποια στιγμή... Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς εσένα...
Πως κατέληξα έτσι εγώ... γιατί ο έρωτας να πονάει τόσο...
Νόμιζα ότι θα μας περάσει και ο καθένας θα τραβούσε τον δρόμο του....
Συμβαίνει όμως το αντίθετο..Σε θέλω κάθε μέρα πιο πολύ...
Μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω και να βγάλω αυτό το βάρος από μέσα μου...

Σ' αγαπάω βρε μωρό μου....

Ποιός είμαι;

Η αλήθεια είναι ότι είχα σκοπό να μιλήσω γενικά και αόριστα... για την φίλη μου που με πλήγωσε, και για διάφορα άλλα θέματα... αναρωτιέμαι τι σκοπό έχει όμως να μιλάω για διάφορα θέματα, αν πρώτα δεν μιλήσω για τον ίδιο μου τον εαυτό...
Ο εαυτός μου...εγώ... δεν ξέρω άμα μπορείς να με καταλάβεις.. δεν ξέρω τι να πω...
Η αλήθεια είναι ότι διάβαζα ένα βιβλίο το οποίο έλεγε ότι για να φτάσεις σε ένα συμπέρασμα που θες, πρέπει να βρεις απαντήσεις σε μια πληθώρα ερωτημάτων.. όχι ότι πίστεψα, αλλά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον να με προκαλέσω στο να απαντήσω σε κάποια από αυτά τα ερωτήματα...
Η πρώτη ερώτηση έλεγε: "Ποιος είμαι;"
Ονομάζομαι "Τάδε" και είμαι από την Αλβανία...Μάλλον γεννήθηκα στην Αλβανία αλλά και οι δύο μου γονείς είναι Έλληνες... Δηλαδή υπήκοοι..
Κάποτε μου στοίχιζε πολύ να το λέω αυτό, ακόμα και τώρα πολλά άτομα τα οποία περικυκλώνουν την ζωή μου δεν την ξέρουν... Δεν ξέρω για πιο λόγο με πονάει τόσο πολύ να το παραδέχομαι...
Ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι σκληροί και δεν δέχονται κάποια πράγματα...
Σαν άνθρωπος είμαι σκληρή με τον εαυτό μου, αυτό μου δίνει το δικαίωμα να γίνομαι σκληρή και με τους άλλους... γιατί και οι άλλοι μου φέρονται σκληρά...
Ήρθαμε με τους γονείς μου στην Ελλάδα το 1990 όταν ήμουν 2 χρονών... Τώρα 20 χρόνια μετά, μεγάλωσα με αρχές, σε ένα τεράστιο σπίτι, με πολλά λεφτά, έχοντας τελειώσει ένα πολύ ακριβό πανεπιστήμιο, με καλούς φίλους και διάφορες σχέσεις, έχω ένα κουσούρι....
Δεν μπορώ να παραδεχτώ την καταγωγή μου...
Φοβάμαι την απόρριψη που μπορεί να δεχτώ και αυτό με πονάει...
Με πονάει που έχουμε χάσει το νόημα και την ουσία... Που κοιτάμε το συμφέρον μας και έχουμε παραμελήσει τις ανθρώπινες σχέσεις...
Δουλεύω σε μια αρκετά καλή επιχείρηση και έχω μια σημαντική θέση σε αυτή...
Γεννήθηκα όμως στην Αλβανία...
Έχω γονείς και παππούδες Έλληνες και νιώθω άσχημα για τον τόπο γέννησης μου...
Έχω μια σχέση έδω και ένα χρόνο και φοβάμαι να το πω στο παιδί.... Τον κοροϊδεύω..
Δεν θέλω να τον χάσω...
Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μπορεί να με αφήσει γι' αυτό τον λόγο...
Πως μπορώ να το ξεπεράσω αυτό; Τόσο κακό είναι;

Μια αλήθεια τόσο καλά θαμμένη... τόσο βαθιά θαμμένη....
Με πνίγει όμως τώρα πια... Δεν αντέχω...

Πρέπει να του το πω...

Πρέπει...

Το γράμμα...

Σηκώθηκα το πρωί και σε πήρα τηλέφωνο...
Η συζήτηση μας ήταν τόσο απρόσωπη, τόσο τυπική, χωρίς ουσία... χωρίς κανένα νόημα!!
Κλείσαμε το τηλέφωνο και κατευθείαν με κυρίεψε μια αίσθηση απογοήτευσης, εκνευρισμού...
Ίσως γιατί δεν πρόλαβα να σου πω ότι σ' αγαπώ και ότι θα χαρώ πολύ να βρεθούμε σήμερα...
Ούτε εσύ το έκανες όμως...
Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι... Ήξερα ότι θα τα βάλω με τους δικούς μου, δεν είχε νόημα να σηκωθώ.. Μήπως έχεις γίνει η ανάγκη μου; Η δύναμη μου για να ζω;
Δεν μου αρέσει εμένα αυτό.. Φοβάμαι, θα με αφήσεις και θα πέσω χαμηλά.. δεν θέλω να ξέρω πόσο πολύ εξαρτώμαι από σένα... Φοβάμαι να το συνειδητοποιήσω και εγώ η ίδια...
Γύρισα πλευρό...
Δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα..
Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν...
Δεν ήθελα να κάνω τίποτα..
Οι φωνές τις μάνας μου είχαν κυριεύσει όλο το νευρικό μου σύστημα... Τι φταίει και αυτή;;
"Μα δες λιγάκι τι είναι αυτό... ένα γράμμα... για σένα!"
"Για μένα; δεν νομίζω, κάποιο λάθος θα έγινε"
Κι όμως δεν ήταν λάθος, ήταν για μένα... και ήταν από σένα!!
Έτρεμε η καρδούλα μου...
Διάβασα σιγά σιγά το γράμμα, η μάνα μου μου χάιδευε την πλάτη... τόσο ζεστό το χέρι της μάνας..
Ήθελα να αποτυπώσω λέξη προς λέξη αυτό το γράμμα στην μνήμη μου... Το διάβαζα αργά αργά..
"Υ. Γ. Σ' αγαπώ... (τι σου κάνουν οι κοινωνικές ταινίες)"
Έτσι έγραφες στο τέλος...
Χωρίς να το θέλω τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.. έκλαιγαν με λυγμούς....
Δεν πονούσα...
Ανακούφιση....
Η μέρα μου άλλαξε, όλα πήραν διαφορετικό χρώμα... αν και δεν σε είδα, κατάλαβα πολλά...
Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου, που με κάνεις να ζω τόσο όμορφα...
Κι όμως ακόμα και στις μέρες μας μπορούμε να στείλουμε ένα γράμμα σε αυτούς που αγαπάμε
Μπορεί να τους αλλάξουμε την μέρα...
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στην ζωή μου!!!

Ξανά μαζί...!!!

Είμαι μπροστά από τον υπολογιστή μου και δεν μπορώ να πιστέψω ότι γράφω από το σπίτι... όσο να ναι τα συναισθήματα περιγράφονται πιο εύκολα όταν έχεις την δυνατότητα να τα καταγράφεις την ώρα που τα αισθάνεσαι... και εγώ νιώθω μια ανακούφιση που από δω και πέρα θα μοιράζομαι αυτά που νιώθω την ώρα που τα νιώθω...
Χαίρομαι πολύ που θα μπορώ από δω και πέρα να είμαι μαζί σας ότι ώρα θέλω και όχι ότι ώρα μπορώ...

Ας είναι αυτό μια καινούρια αρχή μεταξύ εμένα και εσάς...

Πιστεύω ότι έχουμε πολλά να γράψουμε...

Ένα μυστικό...

Κάποιος γύρισε και μου είπε ότι κάποτε ερωτεύτηκε με όλη του την δύναμη και τον πλήγωσαν...
Αυτό είχε σαν συνέπεια να αλλάξει την ζωή του για πάντα...ριζικά.
Αντιμετωπίζει την κάθε κοπέλα που μπαίνει στην ζωή του, σαν μια απ' όλες...
Φοβάται, και δεν θέλει να την ξαναπατήσει ποτέ.

"Εγώ νιώθω τον έρωτα να κυλάει στις φλέβες μου, σε όλο μου το κορμί, σε όλο μου το είναι...
Τον βλέπω γύρω μου και ας μην υπάρχει...
Τον μυρίζω σαν να είναι το ωραιότερο άρωμα που μύρισα ποτέ...
Τον αισθάνομαι δίπλα μου λες και είναι όντως δίπλα μου...
Τον θέλω τόσο πολύ που φοβάμαι, να δοθώ, να τον δω, να του μιλήσω...
Φοβάμαι ότι θα σηκωθώ ένα πρωί και θα τον χάσω...."

Αυτά σκεφτόμουν και δάκρυα τύλιξαν τα μάτια μου.
Μόνο στην σκέψη ότι δεν θα είμαστε κάποια μέρα μαζί, τρελαίνομαι.
Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό, δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους..
Αλλά η ζωή δεν μου έχει φερθεί με το καλύτερο τρόπο πάνω σε αυτό το θέμα..

Ζω όμως...
Την κάθε μου στιγμή μαζί του λες και είναι η τελευταία..
Τον φιλάω κάθε βράδυ πριν φύγω και τα μάτια μου τον αποχαιρετούν κρυφά...
Σηκώνομαι το πρωί και ευχαριστώ τον Θεό που μας έχει ακόμα μαζί...

Δάκρυα, κλάμα...

Αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί να φοβάμαι τόσο πολύ..

Υπάρχει ένα μυστικό που φοβάμαι να του το εκμυστηρευτώ γιατί ξέρω ότι δεν θα το δεχτεί...
Ξέρω ότι θα με απορρίψει...
Μα εγώ θα τρελαθώ άμα το κάνει αυτό...

Φοβάμαι....
Απλά...

Σ'αγαπάω μ'ακούς;

Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα.
Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για 'σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ' έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε."
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ' αγαπάω και σ' αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από 'σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από 'σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για 'σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς; Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ' ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ' ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ' ακούς;
Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα κατεστραμμένη
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,
όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ....

Παρελθόν, παρόν, μέλλον....

You are The Empress

Beauty, happiness, pleasure, success, luxury, dissipation.

The Empress is associated with Venus, the feminine planet, so it represents,
beauty, charm, pleasure, luxury, and delight. You may be good at home
decorating, art or anything to do with making things beautiful.

The Empress is a creator, be it creation of life, of romance, of art or business. While the Magician is the primal spark, the idea made real, and the High Priestess is the one who gives the idea a form, the Empress is the womb where it gestates and grows till it is ready to be born. This is why her symbol is Venus, goddess of beautiful things as well as love. Even so, the Empress is more Demeter, goddess of abundance, then sensual Venus. She is the giver of Earthly gifts, yet at the same time, she can, in anger withhold, as Demeter did when her daughter, Persephone, was kidnapped. In fury and grief, she kept the Earth barren till her child was returned to her.

What Tarot Card are You?
Take the Test to Find Out.

Μέρα γεμάτο ελπίδα....

Μόλις 8.00 το πρωί και το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά ασταμάτητα, γεγονός που δηλώνει ότι πρέπει να σηκωθώ για να αντιμετωπίσω άλλη μια απρόβλεπτη μέρα...
Μα δεν θέλω να σηκωθώ ακόμα, σε δέκα λεπτά.. Σε λιγάκι... Αλήθεια.
Θέλω να κοιμάμαι πολλές ώρες, είναι ζεστά μέσα στο πάπλωμα μου. Έχω βαρεθεί την δουλεία μου, όλο τα ίδια και τα ίδια.. δεν θέλω άλλο.

Δυστυχώς όμως έπρεπε να ξυπνήσω, αν και δεν το ήθελα...

Ασυναίσθητα όπως κάθε πρωί σηκώθηκα για να πάω να εκτελέσω την καθημερινή πρωινή διαδικασία πλυσίματος. Όμως κατά κάποιο περίεργο λόγο που ούτε εγώ γνωρίζω, δεν τράβηξα την συνηθισμένη διαδρομή για το δωμάτιο μου, για την διαδικασία του ντυσίματος, αλλά τον δρόμο για την κουζίνα...
Ήταν ασυνήθιστα φωτεινή μέρα... μου έκανε τρομερή εντύπωση...

Μετά που καταβρόχθισα ένα κομμάτι πίτας, ήπια και λίγο φρέσκο γάλα, ντύθηκα, ξεχύθηκα στους δρόμους για την δουλεία...

Καθ' όλη την διαδρομή ένιωθα ότι η μέρα σήμερα εξέπνεε ζεστασιά και ελπίδα...

Ήθελα όλος ο κόσμος να νιώθει τόσο υπέροχα όσο εγώ...
"Μακάρι να έχετε τόσο υπέροχη μέρα εκεί, όσο εδώ..." αυτό του έστειλα.

Έχω την αίσθηση ότι θέλω να ρουφήξω κάθε πηγή ενέργειας σήμερα, έχω την λαχτάρα να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα..
Να διαβάσω....
Να ακούσω μουσική..
Να νιώσω σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου την αίσθηση που σου αφήνει ένας ζεστός καφές...
Έχω την ανάγκη να μεταφέρω στον κόσμο όλη την ελπίδα που νιώθω και εγώ...

Έχω την ανάγκη να σε αγαπήσω λίγο πιο πολύ απ' ότι εχθές....

Θέλω να παλέψω για όσους αγαπώ...

Για μένα...

Για όλο τον κόσμο...

Σαν πέφτει το σκοτάδι....

Είμαι στην δουλεία και είναι ακόμα 20.40...

Ακόμα.....

Μόνη...

Πόσο πονάει η μοναξιά όταν δεν έχεις επιδιώξει...

Έχω τόσες ώρες μπροστά μου για να αποκοιμηθώ.
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έχεις φύγει, και μου φαίνεται ότι λείπεις μήνες.
Όσο και να το θέλω, όσο και να προσπαθώ, μου λείπεις...

Η φωνή σου μου ακούγεται τόσο ασυνήθιστα γνωστή, γεμάτη ανακούφιση στα πάνω στα τραύματα που μου αφήνει η απόσταση...
Τόσο παρήγορη στις άσκοπες συζητήσεις μου με τον χρόνο....

Και έφυγες μόλις σήμερα..

Έπρεπε να σκοτεινιάσει για να συνειδητοποιήσω ότι μου έφυγες...
Ότι πρέπει να περάσουμε την δοκιμασία που λέγεται μοναξιά για να καταλήξουμε και πάλι μαζί....
Τον χρόνο, που κυλάει τόσο αργά...
Με φοβίζει αυτή η αδράνεια που έχω πέσει.... η βραδύτητα...

Σκοτείνιασε και μαζί με τον ουρανό και η ψυχή μου...
Δεν το θέλω το σκοτάδι αυτές τις ώρες...
Το μισώ.....

Μήπως είναι πόνος;

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά γύρω από τον έρωτα...
Όλοι έχουν μια λαχτάρα να τον νιώσουν...


Μα γιατί..;


Έμενα με πονάει... Αλλιώς τον είχα ονειρευτεί...
Και τώρα μου τρώει τα σωθικά.....

Πως είναι δυνατόν να θέλω να σε δω με όλες μου τις δυνάμεις και να μην γίνεται;
Πως μπόρεσα να αφήσω τον εαυτό μου να δοθεί και να πονέσει έτσι;


Πως;

Γιατί εκεί που αφέθηκα στα χέρια σου μου φεύγεις;

Έρωτας είναι αυτό ή μήπως πόνος;

Δεν υπάρχει έρωτας που να μην πληγώνει....
να μην καίει το μέσα σου...

Γιατί μου φεύγεις τόσο νωρίς;

Μου λείπεις πριν καν φύγεις....
Μου λείπεις πριν καν σε αποχαιρετίσω...

Παλεύω με τα δάκρυα μου...
με τον εαυτό μου...
με εμένα....

Γιατί ο έρωτας να πονά έτσι;

Ο καιρός της ψυχής μου....

Τι και αν έξω έχει λιακάδα... στην ψυχή μου μέσα βρέχει...
Βρέχει από την ανάγκη να ξαναβρώ τον χαμένο μου εαυτό, αυτόν που τόσοι πολλοί ζήλεψαν, που τόσοι πολλοί πρόσβαλαν, γιατί κανένας δεν είχε τις δυνάμεις να ζήσει έτσι όπως εγώ..
Ξέγνοιαστα...
Χωρίς καχυποψίες....
Γεμάτο λάθη, που με μάθανε να ζω την κάθε στιγμή ακόμα πιο πολύ...
Γεμάτο πάθη, που με πλήγωσαν... όμως τα πάλεψα, τα ένιωσα...
Βάλθηκαν όλοι να με πονέσουν, να με πληγώσουν....
Τραύματα τα οποία θα με στιγματίζουν για μια ζωή... Φίλοι που μ' αγάπησαν διπρόσωπα..
Γιατί;
Γιατί ο κόσμος ζηλεύει τόσο με την ευτυχία του συνανθρώπου του, όταν αυτή η ευτυχία μπορεί να καλλιεργηθεί από τα ίδια του τα χέρια;
Ποιος τους είπε ότι όταν κλέβεις την ευτυχία, την ζεις με τον ίδιο τρόπο;
Θέλω να μείνω κλεισμένη στα δικά μου όνειρα, στο δικό μου παραμύθι, γιατί με ξυπνάτε χωρίς την θέληση μου;
Η ψυχή μου είχε χρώμα ροζ... τώρα δεν ξέρω τι χρώμα έχει το κενό, η απάθεια....
Πού θα βρω τις δυνάμεις να ξαναχτίσω ότι μου γκρεμίσατε;
Τα όνειρά μου, την ανεμελιά μου....
Φοβάμαι πια, να μιλήσω, να γελάσω, να κλάψω, να εκφραστώ, ακόμα και να πονέσω φοβάμαι...
Γιατί με κάνατε έτσι...
Δεν σας έκανα τίποτα... Απλά ΖΟΎΣΑ..
Τώρα ζω για ζήσω απλά...
Μην βρέχεις άλλο μεσ' την ψυχή μου σε παρακαλώ....
Άσε να μπει λίγο φως..
Λίγο χρώμα...

Πόσο μου λείπεις.....

Έχω κάποια βράδια να σε δω και περιμένω
μέσα μου ένα άλογο τυφλό αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο σ' αγαπώ και να προσέχεις
μη σε πάρει όνειρο λευκό και να μη τρέχεις***

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις

Ένα τηλεφώνημα προχτές μη μου αλλάζεις
πάγωσε στα χείλια ο καφές μη με ξεχάσεις
μια φωτογραφία δυο διπλά και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά κι όλα δικά σου

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό και πού να πάω

Πόσο μου λείπεις
έχω κάποια βράδια να σε δω και περιμένω
πόσο μου λείπεις
μέσα μου ένα άλογο τυφλό αγριεμένο

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Απο την λογική.... στο συναίσθημα!

Πιστεύω ότι υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που συνδέει την λογική με το συναίσθημα. Η λογική βοηθάει στο να κατανοήσουμε τον συνάνθρωπο μας καλύτερα. Το συναίσθημα βοηθάει στο να κατανοήσουμε τον εαυτό μας σε σχέση με τον συνάνθρωπο μας. Λογική είναι η ικανότητα ή η διαδικασία εξαγωγής λογικών συμπερασμάτων. Συναίσθημα είναι η ψυχολογική κατάσταση που χαρακτηρίζει ένα άτομο και έχει σχέση με την αντιμετώπιση των καταστάσεων που προβάλλονται στην ζωή του.
Από προσωπική μου πείρα, ό άνθρωπος που σκέφτεται λογικά μπορεί να ψυχολογήσει μια κατάσταση, να κατακτήσει ένα στόχο, να λύσει σωστά κάποια προβλήματα. Αυτό δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση σε αυτόν που σκέφτεται ως επί το πλείστον με βάση το συναίσθημα Η συναισθηματική σκέψη έχει ως αποτέλεσμα την αποκλειστική ικανοποίηση, και καταπολέμηση των ψυχικών ιδιοτήτων. Μετά από κάθε δράση συναισθηματικού περιεχομένου υπάρχει και αντίδραση που ως ένα μεγάλο βαθμό είναι αρνητική.
Σίγουρα αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Το καλύτερο για κάποιον θα ήταν να μπορεί να συνδυάσει και τα δύο ανάλογα με την περίπτωση. Είναι πολύ δύσκολο να το συνδυάσει κάνεις, όμως όχι και ακατόρθωτο.
Εγώ λοιπόν τι πρέπει να κάνω;
Αν σκεφτώ με βάση το συναίσθημα και αυτό που πραγματικά θέλω, τότε δεν έχω παρά να επικοινωνήσω μαζί σου, γνωρίζω ότι κατέβηκες, ξέρω ότι δεν μου στέλνεις γιατί δεν σου είναι άγνωστο ότι έχω σχέση. Αυτό σημαίνει ότι σέβεσαι την σχέση μου, και έμενα επίσης. Ξέρω επίσης ότι ενδιαφέρθηκες να μάθεις τι κάνω.... ότι αν δεν κάνω κάτι θα επικρατεί μια παγωμένη κατάσταση την επόμενη φορά που θα σε δω. Αν το θέσουμε λογικά, πρέπει να σεβαστώ την σχέση μου και να μην κάνω καμία κίνηση, εφόσον αυτά που έχουν γίνει ανάμεσά μας μόνο φιλικά που δεν είναι, ότι θα με πείραζε αν ο Μιχάλης έκανε αυτό που κάνω εγώ. Ξέρω ότι και εσύ έχεις σχέση...θέλω να σου μιλήσω όμως ρε γαμώτο.
Τι να κάνω; μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;

Μην μου κλαις....θα σου μιλώ!!!

Δεν μπορώ να σου εκφράσω πως ακριβώς νιώθω, γιατί ούτε εγώ η ίδια ξέρω με ακρίβεια. Αλλά ξέρω σίγουρα ότι μου λείπεις συνέχεια. Πλησιάζει η μέρα που θα φύγεις από κoντά μου και τρελαίνομαι, τα χάνω. Όσο εσύ μου φεύγεις τόσο μου δημιουργείται η ανάγκη να σ' αγαπάω...
Οι μέρες μας είναι μετρημένες πια. Μα αυτό δεν σημαίνει κάτι. Είναι στο χέρι μας να κρατήσουμε αυτό που μας συμβαίνει, είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε αυτή την αγάπη να εξασθενήσει.. Ξέρω ότι δεν θέλω να σε χάσω...
Έχεις γίνει μια βασική μου ανάγκη...
Έχω ανάγκη να σε βλέπω....
να σ' αγκαλιάζω...
να σε μυρίζω...
να σε νιώθω...
να σε ακούω...
να σου μιλάω....
Το ξέρω ότι αυτό που έρχεται είναι μια δοκιμασία για να δούμε αν μπορούμε να το παλέψουμε. Είμαι σίγουρη όμως ότι μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε. Είσαι τόσο δυνατός για να το αντέξεις;

Έφυγες νωρίς.....

Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο-τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό....

Για άλλη μια φορά...... δεν είπα τίποτα!

Περασμένη η ώρα...

Κάτω από το φως των αστεριών...

ΕΣΎ...

...μου ψιθύριζες την αγάπη σου....

τα όνειρα σου...
τους φόβους σου...

ΕΓΏ ....

... σε άκουγα και έβλεπα την πόλη να κοιμάται. Τα λόγια σου έκαναν το κορμί μου να ανατριχιάζει. Αναρωτιόμουν πόσα από αυτά είναι λόγια της στιγμής, πόσα αληθεύουν και πόσα όχι. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι εσύ φτάνεις στα όρια σου για μια σχέση.
ΕΣΎ, που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν πως θα περάσεις καλά..
... που κοιτούσες μόνο τον εαυτούλη σου...
... που φοβόσουν να δεθείς με τους ανθρώπους....

δέθηκες με εμένα....

Μου ζήτησες να σου μιλήσω, να σου εκφράσω τι νιώθω, πως ακριβώς αισθάνομαι. Για σένα είναι εύκολο να το κάνεις αυτό, εγώ όμως δεν πιστεύω σε λόγια. Πολύ εύκολα τα λέμε, πολύ δύσκολα τα νιώθουμε.

Μπορώ να σου πω μόνο ότι είσαι σημαντικός για μένα.

ότι έδωσα το "είναι" μου για να είμαστε μαζί τώρα!!

ότι........

δεν με άφησες να συνεχίσω...

σε τρόμαξα;

μου είπες ότι είναι καλύτερα να σεβαστείς την σιωπή μου...

για πιο λόγο όμως;

άρχιζα να κάνω αυτό που τόσο ήθελες... να σου μιλήσω...

δεν με άφησες...

γιατί;

Στόχοι για καλύτερο 2009!!!

1) Proficiency

2) Μεταπτυχιακό

3) Δίπλωμα Οδήγησης

4) Δυνατή ------> γεμάτο αλήθειες

Το 2009 είναι για μένα.....

....Ένα έτος χωρίς σπουδές...

....Ένα έτος με δουλειά...

....Ένα έτος με την οικογένεια μου...

.... με παλιούς και νέους φίλους....

.... με μια σχέση 6 μηνών...

.... με δύναμη και θέληση για το καλύτερο για ΜΕΝΑ...

....με νέους ΣΤΌΧΟΥΣ!!!!!

Νέα Χρονιά ..... Νέα Μυαλά

....Σκέφτομαι τόση ώρα τι να γράψω, τι να ευχηθώ...
Ότι και να ευχηθώ, αν δεν έχουμε ΥΓΕΊΑ, δεν έχουμε απολύτως τίποτα...

Εύχομαι λοιπόν το 2009 να φέρει ΥΓΕΊΑ σε όλο τον κόσμο και ΚΑΛΆ ΜΥΑΛΆ

Έχοντας αυτά τα δυο στοιχεία, πιστεύω ότι όλα τα υπόλοιπα είναι το χέρι μας...

Γιατί με λίγη θέληση, όλα είναι κατορθωτά και δυνατά να συμβούν!!

ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΟ το 2009!!!!