Ο καιρός της ψυχής μου....

Τι και αν έξω έχει λιακάδα... στην ψυχή μου μέσα βρέχει...
Βρέχει από την ανάγκη να ξαναβρώ τον χαμένο μου εαυτό, αυτόν που τόσοι πολλοί ζήλεψαν, που τόσοι πολλοί πρόσβαλαν, γιατί κανένας δεν είχε τις δυνάμεις να ζήσει έτσι όπως εγώ..
Ξέγνοιαστα...
Χωρίς καχυποψίες....
Γεμάτο λάθη, που με μάθανε να ζω την κάθε στιγμή ακόμα πιο πολύ...
Γεμάτο πάθη, που με πλήγωσαν... όμως τα πάλεψα, τα ένιωσα...
Βάλθηκαν όλοι να με πονέσουν, να με πληγώσουν....
Τραύματα τα οποία θα με στιγματίζουν για μια ζωή... Φίλοι που μ' αγάπησαν διπρόσωπα..
Γιατί;
Γιατί ο κόσμος ζηλεύει τόσο με την ευτυχία του συνανθρώπου του, όταν αυτή η ευτυχία μπορεί να καλλιεργηθεί από τα ίδια του τα χέρια;
Ποιος τους είπε ότι όταν κλέβεις την ευτυχία, την ζεις με τον ίδιο τρόπο;
Θέλω να μείνω κλεισμένη στα δικά μου όνειρα, στο δικό μου παραμύθι, γιατί με ξυπνάτε χωρίς την θέληση μου;
Η ψυχή μου είχε χρώμα ροζ... τώρα δεν ξέρω τι χρώμα έχει το κενό, η απάθεια....
Πού θα βρω τις δυνάμεις να ξαναχτίσω ότι μου γκρεμίσατε;
Τα όνειρά μου, την ανεμελιά μου....
Φοβάμαι πια, να μιλήσω, να γελάσω, να κλάψω, να εκφραστώ, ακόμα και να πονέσω φοβάμαι...
Γιατί με κάνατε έτσι...
Δεν σας έκανα τίποτα... Απλά ΖΟΎΣΑ..
Τώρα ζω για ζήσω απλά...
Μην βρέχεις άλλο μεσ' την ψυχή μου σε παρακαλώ....
Άσε να μπει λίγο φως..
Λίγο χρώμα...