Να μ'αγαπάς.......

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

Έφυγες....

Ήρθες στην ζωή μου ξαφνικά... όταν όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο...

Μου δημιούργησες την ανάγκη να σε βλέπω, να σε ακούω, να σου μιλάω, να περιμένω πως και πως μήνυμα σου..
Τώρα είσαι μακριά, βυθισμένος στις δικές σου σκέψεις, στον δικό σου κόσμο...
Δεν απαιτώ να είσαι μαζί μου, γιατί όπως και στην δική σου ζωή έτσι και στην δική μου υπάρχει ένα άλλο άτομο που περιμένει πως και πως να του δείξω λίγη φροντίδα, λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη...
Μα τι είναι αυτό που ζητάμε ο ένας από τον άλλον;
Όσο ήσουν εδώ ζούσες σε μια ρουτίνα που εσύ ο ίδιος είχες δημιουργήσει..
Όσο ήσουν εδώ ζούσα σε έναν κόσμο έτσι όπως τον ήθελα, έναν κόσμο που έγινε πραγματικότητα, έναν κόσμο για τον οποίο πάλεψα όμως κατάφερα να τον χτίσω..
Μέχρι που ήρθες εσύ..
Ήρθες και έφυγες...
Ήταν μια ωραία ανάμνηση και έτσι θέλω να παραμείνει...
Φοβάμαι ότι θα μου τα ανατρέψεις όλα, ότι θα αναγκαστώ να αρχίσω πάλι από την αρχή...
Δεν θέλω.. δεν μπορώ...
Έφυγες και όλα θα πάρουν πάλι τον δρόμο τους...
Είσαι χαρούμενος τώρα.. δεν θα βαριέσαι.. θα είσαι με τους φίλους σου.. στον κόσμο που τόσο πολύ ήθελες να ξαναζήσεις..
Δεν σε κατάλαβα σαν άτομο, ούτε εσύ εμένα...
Όμως είχαμε την ανάγκη να βλέπουμε ο ένας τον άλλον...
Έφυγες...
Είναι καιρός να βάλεις την ζωή σου σε τάξη...
Όταν θα γυρίσεις τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και για τους δυο μας...
Δεν θέλω να μάθω τι άλλαξες στην ζωή σου, με τρομάζει...
Θέλω να ξέρω όμως ότι είσαι καλά...
Ότι δεν βαριέσαι.
Μην με ψάξεις όταν κατέβεις...
Θα μου κάνεις κακό...
Έφυγες και θα γυρίσεις τόσο διαφορετικός...
Έφυγες και έμεινες μια γλυκιά ανάμνηση που δεν με πονάει...
Να γελάς... βλάκα ε βλάκα...

Πριν φύγεις....

Εγώ: Καλημέρα χρυσό μου.. Αποκοιμήθηκα εχθές το βράδυ... "Σ....η"Παρασκευή σήμερααααα... Λίγες ώρες έμειναν πια..χεχεχεχε

"Σ...ης": Καλημέρα και σε σένα.. Ήρθε αλλά έχω αφήσει κάτι εκρεμότητες που δεν θέλω πίσω μου"

Εγώ: Τί είδους; Έκανες πως και πως να φύγεις βρε βλάκα... Και τώρα το σκέφτεσαι; Τις λύνεις μετά...

"Σ...ης": Σεξ ρε βλάκα... Δεν κάναμε σεξ!

Εγώ: Για πιο λόγο ρε βλάκα; Τι θα άλλαζε;

"Σ...ης": Όλο και κάτι άλλάζει με ένα καλό σεξ.. έλα σε δουλεύω.. πως πάει η μέρα σου μέχρι τώρα;

Εγώ: Τον εαυτό σου δουλεύεις "Σ...τη" παιδί μου... Έτσι πιστεύω εγώ... Γία σύνελθε λιγάκι μην σε σφαλιαρώσω...χεχεχε
Ωραία πάει μέχρι τώρα... Εσένα; Ετοιμάζεσαι;

"Σ...ης": Κάθομαι στο κρεβάτι και σε φαντασιώνομαι...

Εγώ: Αυτό έλειπε...

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ:
Εγώ: Έφαγες;

"Σ...ης": Μπα

Εγώ: Γιατί βρε βλάκας;

"Σ...ης": Γιατί μαζεύω... κόσμος μπαινοβγαίνει συνέχεια, θέλω να φτιάξω και τις βαλίτσες μου... Άσε που μου έχουν μείνει αποθύμενο και τα γιουβαρλάκια που μου υποσχέθηκες... Εσύ;

Εγώ: Όχι ακόμα... Να φας βρε βλάκα, και μετά να κάνεις οτιδήποτε... και μην ανησυχείς για τα γιουβαρλάκια, δεν τα έχω ξεχάσει... Έχουμε πολλές μέρες μπροστά μας...

"Σ...ης": Τον αριθμό της .......... στον έχω δώσει;

Εγώ: Ναί χρυσό μου...

"Σ...ης": Ωραία θα περιμένω εξελίξεις για το αν έμαθες να φτίαχνεις κέικ σοκολάτας ή γιουβαρλάκια...

Εγώ: Εγώ θα περιμένω να μου λές ότι περνάς τέλεια, ότι δεν βαριέσαι, επίσης ότι έβαλες την ζωή σου σε τάξη... και σταμάτα τώρα γιατί είμαι ευαίσθητο κοριτσάκι και συγκινούμαι...

"Σ...ης": Θα σου λείψω ε; Είμαι καλό παιδί ο πούστης....

Εγώ: Ψωνάρα παιδι μου...

"Σ...ης": Χαίρω πολύ συνάδελφε...

Εγώ: Ρεαλίστρια παιδί μου...

"Σ....ης": Θα σου έλεγα τώρα αλλά άντε θα κάνω πίσω, λόγω του ρομαντικού κλίματος που επικρατεί!

Εγώ: Τι να μας πεις μωρέ και εσύ; Βλάκα....

"Σ...ης": Γοητευτικούλης βλάκας όμως ε; μωρό μου εσυ....

Εγώ: Το ψώνιο που λέγαμε....

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΤΑΞΕΙ...

Εγώ: Καλο ταξίδι γοητευτικούλη μου... Να προσέχεις.... Φιλάκια πολλά!!

ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.............

"Stepping Stone"

I rememeber way back way back when
I said I never wanna see your face again
Cause you were loving yes you were loving somebody else
And I knew oh yes I knew I couldnt control myself
And now they bring you back into my life again
And so I put on a face just like your friends
But I think you know oh yes you know what's going on
Cause the feelings in me oh yes in me are burning strong

But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

You used call me up from time to time
And it would be so hard for me not to cross the line
The words of love lay on my lips just like a curse
And I knew oh yes I knew they'd only make it worse
And now you have the nerve to play along
Just like the mistro beats in your song
You get your kicks you get your kicks from playing me
And the less you give the more I want so foolishly

But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own...

No I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

Never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

Καινούρια μέρα....

Μετά από κάθε μπόρα έρχεται ξαστεριά...
Σαν άνθρωποι πρέπει να κοιτάμε μπροστά, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε..,
Δυσκολίες... για τον καθένα μπορεί να είναι διαφορετικές. Για μένα υπάρχουν γιατί τις προκαλώ εγώ.. Τι άνθρωπος είμαι;; Με τρομάζω ώρες ώρες...

Κοινωνία... ώρα μηδέν!

Πόσο κακό μπορεί να προκαλέσει ένα δεκαπεντάχρονο αγγελούδι; Τόσο ώστε να του αφαιρέσει κάποιος την ζωή; Δεν νομίζω ρε γαμώτο.. 

Ήταν μόνο δεκαπέντε χρονών, όσο είναι τώρα και η αδελφή μου. Άπειρο, άκακο, αθώο, ΆΟΠΛΟ.

Αυτό ήταν η αφορμή για να φωνάξει ο κόσμος "ΈΛΕΟΣ"..

Σε τι έφταιξε; Τι έκανε λάθος; 

Μα τι μπορεί να κάνει ένα δεκαπεντάχρονο γεμάτο όνειρα;;

Μπάτσος: Δεν δίστασε να σηκώσει όπλο σε ένα παιδί, ένα παιδί που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το δικό του.. ένα παιδί. παιδί! Δεν αμφιταλαντεύτηκε καθόλου να πατήσει την σκανδάλη. Τι κτήνος, τι ντροπή!! Έτσι προστατεύει ένας μπάτσος τους πολίτες; Εξοντώνοντας τους;; Σε τι κοινωνία μεγαλώνουμε Θεέ μου;

Ο κόσμος έχει χάσει το νόημα της ζωής του πλέον... Με ποιο δικαίωμα ρε φίλε αφαιρείς τι ζωή κάποιου ανθρώπου; Τον ρώτησες αν θέλει να πεθάνει; τον ρώτησες αν έχει όνειρα; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα παιδί, για ένα παιδί που έχει τόσα να ζήσει, τόσα να μάθει, τόσα να ονειρευτεί ακόμα...

Και να ήταν μόνο αυτό... ποιος ξέρει τι μας περιμένει σε μια χώρα χωρίς υποδομή... χωρίς κυβέρνηση..

Καυχιόμαστε για την κουλτούρα, το πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα των προγόνων μας..

Γιατί δεν καυχιόμαστε και λίγο για τα δημιουργήματα μας;

Φυσικά γιατί ντρεπόμαστε... Γιατί μας πονάει πλέον η χώρα μας, γιατί μας καταστρέφει, μας θάβει ζωντανούς..

Ποίος ξέρει τι μας ξημερώνει... ο κόσμος είναι οργισμένος, δεν σκέφτεται, Ξεσπάει....

Αλέξη μου εφόσον δεν γυρνάει ο χρόνος, μακάρι να είσαι η αφορμή για να μην ξανά πεθάνει άλλος κόσμος, άλλα παιδιά...

Γίνε ο φύλακας άγγελος μας...

Με πλήγωσες.....

Υπάρχουν άτομα, κοντινά μας θα έλεγα, είτε αυτά ανήκουν στον οικογενειακό μας περιβάλλον, είτε στο φιλικό, είτε στο πιο προσωπικό, που μας πληγώνουν ανελέητα. Μπορεί η λέξη "ανελέητα" να ακούγεται σκληρή, όμως είναι πιο σκληρό όταν σε πληγώνουν δικά σου άτομα. Άτομα που έχεις στηρίξει τα όνειρά σου, που έχεις δοθεί..Για πιο λόγο όμως να γίνεται αυτό; από ζήλια; Για εμάς τους ανθρώπους είναι πολύ εύκολο να πληγώνουμε τους συνανθρώπους μας.. Μα δεν μπορώ να καταλάβω όμως τον λόγο..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..
Πληγώνουμε κάποιον είτε άθελα μας, είτε εσκεμμένα.
Όταν γίνετε άθελα μας, περιμένουμε από το άτομο που δέχτηκε την "επίθεση" να μας ενημερώσει για το πως αισθάνεται, ούτως ώστε να γνωρίζουμε τι τον ενοχλεί και να αποφύγουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος δυο φορές...
Ωραία μέχρι εδώ.. από δω και πέρα είναι το θέμα..
Όταν όμως γνωρίζεις τι μπορεί να πληγώσει έναν άνθρωπο, και πόσο μάλλον αν είναι και δικό σου, για πιο λόγο να το κάνεις;
Πρώτον γιατί μπορεί να σε νευρίασε και να θες να πάρεις το αίμα σου πίσω..
Δεύτερον γιατί μπορεί να σε πλήγωσε και αυτός και να θες να τον κάνεις να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα..
Τρίτον για οποιονδήποτε άλλο εκδικητικό λόγο...
Τι γίνεται όμως όταν το άτομο που δέχεται την "επίθεση" δεν φταίει σε τίποτα και απλά εσύ ξεσπάς άδικα πάνω του;
Δεν είναι κρίμα να του ισοπεδώσεις ότι αισθάνεται για σένα;
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι εκ' γενετής, αδύναμα ψυχικά όντα, αυτό είμαστε..
Ως επί το πλείστον θέλουμε να διώξουμε ότι μας πονά και το φορτώσουμε σε κάποιον άλλο, οτιδήποτε και αν είναι αυτό και με οποιοδήποτε τρόπο..
Ποτέ δεν χαιρόμαστε 100% με την ευτυχία του άλλου γιατί βαθιά μέσα μας ζηλεύουμε και αναρωτιόμαστε γιατί να μην είμαστε και εμείς το ίδιο ευτυχισμένοι.
Τι γίνεται όμως με εμένα που είμαι ευτυχισμένη και έρχεται η ίδια μου η μάνα και μου ισοπεδώνει αυτό που νιώθω; Τι πρέπει να πιστέψω;
Που αντί να μου δώσει δύναμη να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις, με κάνει και κλείνομαι όλο ένα και περισσότερο στον εαυτό μου; Πως να βρω την δύναμη;
Κλείνομαι στον εαυτό μου, χωρίς να έχω την δύναμη να παλέψω για τίποτα, και στα δύσκολα με την πρώτη ευκαιρία τα παρατάω και φεύγω. πόσο θέλω να φύγω από το σπίτι.. Να ζήσω μόνη μου.. Να βρω την δύναμη να πω ότι θα αντιμετωπίσω κάποια πράγματα και να το κάνω.. Έχω βαρεθεί να είμαι δειλή σε κάποιες καταστάσεις.. Έτσι με μάθανε, έτσι με μεγαλώσαμε!
Στερεότυπα, τα μισώ.. θέλω την ελευθερία μου, θέλω να πονέσω και να μπορέσω να ξανασηκώνω στα πόδια μου. Με πνίγουν οι καταστάσεις...
Παλεύω με τον εαυτό μου για να καταφέρω να τις αντιμετωπίσω...
Δεν μου φτάνει να ζω ελεύθερη, θέλω να νιώθω ελεύθερη..
Γιατί με πλήγωσες μαμά;
Γιατί με βάζει να παλεύω με τον εαυτό μου;
Γιατί;
Τώρα τι θα κάνω...; Τι θέλω να κάνω...;
Θέλω να μείνω μόνη μου.. Αυτό θέλω..
Μόνη μου....
Έχω την ανάγκη να μείνω μόνη μου... Τα δάκρυα με ανακουφίζουν...
Αποβάλουν από μέσα μου τον πόνο.. με ηρεμούν!
Μάλλον επειδή έτσι δεν έρχομαι αντιμέτωπη με κάποιες καταστάσεις...Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό ή όχι αυτό...
Ηρεμία...
Μοναξιά...
Παρ' όλα αυτά όμως όλα είναι ροζ μέσα μου....!

Μύρισε Χριστούγεννα....!!!!

Πρώτη Δεκέμβρη σήμερα.. ο πιο γιορτινός μήνας του χρόνου.. ο πιο μυρωδάτος!
Ο μήνας που χαρίζουμε και μας χαρίζουν.. που αγαπάμε και μας αγαπάνε..τι ζεστός μήνας..τι γλυκός..
Αρχίζουν σιγά σιγά οι προετοιμασίες, οι στολισμοί, τα δώρα, τα κάλαντα, τα γλυκά...
Όλοι θέλοντας και μη γινόμαστε παιδία..
Κατεβαίνεις κέντρο και το μόνο που παρατηρείς είναι πρόσωπα γελαστά, χαρούμενα, ευτυχισμένα...
Θέλω να νιώσω πολύ παιδί αυτές τις μέρες... να μην έχω άγχος, σκοτούρες..

Καλό μηναααααααααααααααααααααααααααά!!!