Με πλήγωσες.....

Υπάρχουν άτομα, κοντινά μας θα έλεγα, είτε αυτά ανήκουν στον οικογενειακό μας περιβάλλον, είτε στο φιλικό, είτε στο πιο προσωπικό, που μας πληγώνουν ανελέητα. Μπορεί η λέξη "ανελέητα" να ακούγεται σκληρή, όμως είναι πιο σκληρό όταν σε πληγώνουν δικά σου άτομα. Άτομα που έχεις στηρίξει τα όνειρά σου, που έχεις δοθεί..Για πιο λόγο όμως να γίνεται αυτό; από ζήλια; Για εμάς τους ανθρώπους είναι πολύ εύκολο να πληγώνουμε τους συνανθρώπους μας.. Μα δεν μπορώ να καταλάβω όμως τον λόγο..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..
Πληγώνουμε κάποιον είτε άθελα μας, είτε εσκεμμένα.
Όταν γίνετε άθελα μας, περιμένουμε από το άτομο που δέχτηκε την "επίθεση" να μας ενημερώσει για το πως αισθάνεται, ούτως ώστε να γνωρίζουμε τι τον ενοχλεί και να αποφύγουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος δυο φορές...
Ωραία μέχρι εδώ.. από δω και πέρα είναι το θέμα..
Όταν όμως γνωρίζεις τι μπορεί να πληγώσει έναν άνθρωπο, και πόσο μάλλον αν είναι και δικό σου, για πιο λόγο να το κάνεις;
Πρώτον γιατί μπορεί να σε νευρίασε και να θες να πάρεις το αίμα σου πίσω..
Δεύτερον γιατί μπορεί να σε πλήγωσε και αυτός και να θες να τον κάνεις να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα..
Τρίτον για οποιονδήποτε άλλο εκδικητικό λόγο...
Τι γίνεται όμως όταν το άτομο που δέχεται την "επίθεση" δεν φταίει σε τίποτα και απλά εσύ ξεσπάς άδικα πάνω του;
Δεν είναι κρίμα να του ισοπεδώσεις ότι αισθάνεται για σένα;
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι εκ' γενετής, αδύναμα ψυχικά όντα, αυτό είμαστε..
Ως επί το πλείστον θέλουμε να διώξουμε ότι μας πονά και το φορτώσουμε σε κάποιον άλλο, οτιδήποτε και αν είναι αυτό και με οποιοδήποτε τρόπο..
Ποτέ δεν χαιρόμαστε 100% με την ευτυχία του άλλου γιατί βαθιά μέσα μας ζηλεύουμε και αναρωτιόμαστε γιατί να μην είμαστε και εμείς το ίδιο ευτυχισμένοι.
Τι γίνεται όμως με εμένα που είμαι ευτυχισμένη και έρχεται η ίδια μου η μάνα και μου ισοπεδώνει αυτό που νιώθω; Τι πρέπει να πιστέψω;
Που αντί να μου δώσει δύναμη να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις, με κάνει και κλείνομαι όλο ένα και περισσότερο στον εαυτό μου; Πως να βρω την δύναμη;
Κλείνομαι στον εαυτό μου, χωρίς να έχω την δύναμη να παλέψω για τίποτα, και στα δύσκολα με την πρώτη ευκαιρία τα παρατάω και φεύγω. πόσο θέλω να φύγω από το σπίτι.. Να ζήσω μόνη μου.. Να βρω την δύναμη να πω ότι θα αντιμετωπίσω κάποια πράγματα και να το κάνω.. Έχω βαρεθεί να είμαι δειλή σε κάποιες καταστάσεις.. Έτσι με μάθανε, έτσι με μεγαλώσαμε!
Στερεότυπα, τα μισώ.. θέλω την ελευθερία μου, θέλω να πονέσω και να μπορέσω να ξανασηκώνω στα πόδια μου. Με πνίγουν οι καταστάσεις...
Παλεύω με τον εαυτό μου για να καταφέρω να τις αντιμετωπίσω...
Δεν μου φτάνει να ζω ελεύθερη, θέλω να νιώθω ελεύθερη..
Γιατί με πλήγωσες μαμά;
Γιατί με βάζει να παλεύω με τον εαυτό μου;
Γιατί;
Τώρα τι θα κάνω...; Τι θέλω να κάνω...;
Θέλω να μείνω μόνη μου.. Αυτό θέλω..
Μόνη μου....
Έχω την ανάγκη να μείνω μόνη μου... Τα δάκρυα με ανακουφίζουν...
Αποβάλουν από μέσα μου τον πόνο.. με ηρεμούν!
Μάλλον επειδή έτσι δεν έρχομαι αντιμέτωπη με κάποιες καταστάσεις...Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό ή όχι αυτό...
Ηρεμία...
Μοναξιά...
Παρ' όλα αυτά όμως όλα είναι ροζ μέσα μου....!