Ανάσταση 2009

ΜΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΙΝΈΣ ΑΝ ΚΑΙ ΠΈΝΘΙΜΕΣ...
ΜΈΡΕΣ ΑΓΆΠΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΉΣ, ΠΌΝΟΥ ΚΑΙ ΘΛΊΨΗΣ..
ΜΑΘΉΜΑΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ ΚΑΙ ΘΥΣΊΑΣ..

ΚΑΛΉ ΑΝΆΣΤΑΣΗ ΣΕ ΌΛΟΥΣ..

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΜΕ ΥΓΕΊΑ ΚΑΙ ΑΓΆΠΗ ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΌΛΑ!!!

Στερεότυπα.......

Τι να κάνω;

Νιώθω ότι απομακρύνομαι από κοντά σου μωρό μου... Ανησυχώ ότι τα συναισθήματα σου δεν θα είναι όπως τώρα και αυτό με τρομάζει.. Δεν αντέχω στην ιδέα να σε χάσω, ειλικρινά...
Δεν ξέρω τι να κάνω... δεν ξέρω αν πρέπει να σου πω... δεν ξέρω αν πρέπει να σε αφήσω και να φύγω... να εξαφανιστώ τελείως... μαζί με μυστικά μου...
Δυο μέρες τώρα δεν έχω αντοχές να σε κοιτάξω μεσ' τα μάτια... Όσο και να το θέλω δεν μπορώ...
Τα άφησα όλα στην μοίρα, να μας καθοδηγήσει αυτή... Άλλα μέχρι πότε...;
Δεν θέλω να σου λέω ψέματα πια... Δεν μπορώ όμως να σου πω την αλήθεια...
Αυτό με πνίγει...
Πρέπει να μαζέψω όλες μου τις δυνάμεις και να σου μιλήσω... όποια και αν είναι η κατάληξη...
Με πήρες και με ρώτησες "τι έχω"....
Εσύ μου τα λες όλα... εγώ δεν μπορώ να σου πω τίποτα...
Φοβάμαι....
Πρέπει να το αντιμετωπίσω κάποια στιγμή... Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς εσένα...
Πως κατέληξα έτσι εγώ... γιατί ο έρωτας να πονάει τόσο...
Νόμιζα ότι θα μας περάσει και ο καθένας θα τραβούσε τον δρόμο του....
Συμβαίνει όμως το αντίθετο..Σε θέλω κάθε μέρα πιο πολύ...
Μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω και να βγάλω αυτό το βάρος από μέσα μου...

Σ' αγαπάω βρε μωρό μου....

Ποιός είμαι;

Η αλήθεια είναι ότι είχα σκοπό να μιλήσω γενικά και αόριστα... για την φίλη μου που με πλήγωσε, και για διάφορα άλλα θέματα... αναρωτιέμαι τι σκοπό έχει όμως να μιλάω για διάφορα θέματα, αν πρώτα δεν μιλήσω για τον ίδιο μου τον εαυτό...
Ο εαυτός μου...εγώ... δεν ξέρω άμα μπορείς να με καταλάβεις.. δεν ξέρω τι να πω...
Η αλήθεια είναι ότι διάβαζα ένα βιβλίο το οποίο έλεγε ότι για να φτάσεις σε ένα συμπέρασμα που θες, πρέπει να βρεις απαντήσεις σε μια πληθώρα ερωτημάτων.. όχι ότι πίστεψα, αλλά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον να με προκαλέσω στο να απαντήσω σε κάποια από αυτά τα ερωτήματα...
Η πρώτη ερώτηση έλεγε: "Ποιος είμαι;"
Ονομάζομαι "Τάδε" και είμαι από την Αλβανία...Μάλλον γεννήθηκα στην Αλβανία αλλά και οι δύο μου γονείς είναι Έλληνες... Δηλαδή υπήκοοι..
Κάποτε μου στοίχιζε πολύ να το λέω αυτό, ακόμα και τώρα πολλά άτομα τα οποία περικυκλώνουν την ζωή μου δεν την ξέρουν... Δεν ξέρω για πιο λόγο με πονάει τόσο πολύ να το παραδέχομαι...
Ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι σκληροί και δεν δέχονται κάποια πράγματα...
Σαν άνθρωπος είμαι σκληρή με τον εαυτό μου, αυτό μου δίνει το δικαίωμα να γίνομαι σκληρή και με τους άλλους... γιατί και οι άλλοι μου φέρονται σκληρά...
Ήρθαμε με τους γονείς μου στην Ελλάδα το 1990 όταν ήμουν 2 χρονών... Τώρα 20 χρόνια μετά, μεγάλωσα με αρχές, σε ένα τεράστιο σπίτι, με πολλά λεφτά, έχοντας τελειώσει ένα πολύ ακριβό πανεπιστήμιο, με καλούς φίλους και διάφορες σχέσεις, έχω ένα κουσούρι....
Δεν μπορώ να παραδεχτώ την καταγωγή μου...
Φοβάμαι την απόρριψη που μπορεί να δεχτώ και αυτό με πονάει...
Με πονάει που έχουμε χάσει το νόημα και την ουσία... Που κοιτάμε το συμφέρον μας και έχουμε παραμελήσει τις ανθρώπινες σχέσεις...
Δουλεύω σε μια αρκετά καλή επιχείρηση και έχω μια σημαντική θέση σε αυτή...
Γεννήθηκα όμως στην Αλβανία...
Έχω γονείς και παππούδες Έλληνες και νιώθω άσχημα για τον τόπο γέννησης μου...
Έχω μια σχέση έδω και ένα χρόνο και φοβάμαι να το πω στο παιδί.... Τον κοροϊδεύω..
Δεν θέλω να τον χάσω...
Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μπορεί να με αφήσει γι' αυτό τον λόγο...
Πως μπορώ να το ξεπεράσω αυτό; Τόσο κακό είναι;

Μια αλήθεια τόσο καλά θαμμένη... τόσο βαθιά θαμμένη....
Με πνίγει όμως τώρα πια... Δεν αντέχω...

Πρέπει να του το πω...

Πρέπει...