Ένα μυστικό...

Κάποιος γύρισε και μου είπε ότι κάποτε ερωτεύτηκε με όλη του την δύναμη και τον πλήγωσαν...
Αυτό είχε σαν συνέπεια να αλλάξει την ζωή του για πάντα...ριζικά.
Αντιμετωπίζει την κάθε κοπέλα που μπαίνει στην ζωή του, σαν μια απ' όλες...
Φοβάται, και δεν θέλει να την ξαναπατήσει ποτέ.

"Εγώ νιώθω τον έρωτα να κυλάει στις φλέβες μου, σε όλο μου το κορμί, σε όλο μου το είναι...
Τον βλέπω γύρω μου και ας μην υπάρχει...
Τον μυρίζω σαν να είναι το ωραιότερο άρωμα που μύρισα ποτέ...
Τον αισθάνομαι δίπλα μου λες και είναι όντως δίπλα μου...
Τον θέλω τόσο πολύ που φοβάμαι, να δοθώ, να τον δω, να του μιλήσω...
Φοβάμαι ότι θα σηκωθώ ένα πρωί και θα τον χάσω...."

Αυτά σκεφτόμουν και δάκρυα τύλιξαν τα μάτια μου.
Μόνο στην σκέψη ότι δεν θα είμαστε κάποια μέρα μαζί, τρελαίνομαι.
Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό, δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους..
Αλλά η ζωή δεν μου έχει φερθεί με το καλύτερο τρόπο πάνω σε αυτό το θέμα..

Ζω όμως...
Την κάθε μου στιγμή μαζί του λες και είναι η τελευταία..
Τον φιλάω κάθε βράδυ πριν φύγω και τα μάτια μου τον αποχαιρετούν κρυφά...
Σηκώνομαι το πρωί και ευχαριστώ τον Θεό που μας έχει ακόμα μαζί...

Δάκρυα, κλάμα...

Αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί να φοβάμαι τόσο πολύ..

Υπάρχει ένα μυστικό που φοβάμαι να του το εκμυστηρευτώ γιατί ξέρω ότι δεν θα το δεχτεί...
Ξέρω ότι θα με απορρίψει...
Μα εγώ θα τρελαθώ άμα το κάνει αυτό...

Φοβάμαι....
Απλά...

Σ'αγαπάω μ'ακούς;

Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα.
Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για 'σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ' έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε."
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ' αγαπάω και σ' αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από 'σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από 'σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για 'σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς; Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ' ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ' ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ' ακούς;
Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα κατεστραμμένη
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,
όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ....

Παρελθόν, παρόν, μέλλον....

You are The Empress

Beauty, happiness, pleasure, success, luxury, dissipation.

The Empress is associated with Venus, the feminine planet, so it represents,
beauty, charm, pleasure, luxury, and delight. You may be good at home
decorating, art or anything to do with making things beautiful.

The Empress is a creator, be it creation of life, of romance, of art or business. While the Magician is the primal spark, the idea made real, and the High Priestess is the one who gives the idea a form, the Empress is the womb where it gestates and grows till it is ready to be born. This is why her symbol is Venus, goddess of beautiful things as well as love. Even so, the Empress is more Demeter, goddess of abundance, then sensual Venus. She is the giver of Earthly gifts, yet at the same time, she can, in anger withhold, as Demeter did when her daughter, Persephone, was kidnapped. In fury and grief, she kept the Earth barren till her child was returned to her.

What Tarot Card are You?
Take the Test to Find Out.

Μέρα γεμάτο ελπίδα....

Μόλις 8.00 το πρωί και το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά ασταμάτητα, γεγονός που δηλώνει ότι πρέπει να σηκωθώ για να αντιμετωπίσω άλλη μια απρόβλεπτη μέρα...
Μα δεν θέλω να σηκωθώ ακόμα, σε δέκα λεπτά.. Σε λιγάκι... Αλήθεια.
Θέλω να κοιμάμαι πολλές ώρες, είναι ζεστά μέσα στο πάπλωμα μου. Έχω βαρεθεί την δουλεία μου, όλο τα ίδια και τα ίδια.. δεν θέλω άλλο.

Δυστυχώς όμως έπρεπε να ξυπνήσω, αν και δεν το ήθελα...

Ασυναίσθητα όπως κάθε πρωί σηκώθηκα για να πάω να εκτελέσω την καθημερινή πρωινή διαδικασία πλυσίματος. Όμως κατά κάποιο περίεργο λόγο που ούτε εγώ γνωρίζω, δεν τράβηξα την συνηθισμένη διαδρομή για το δωμάτιο μου, για την διαδικασία του ντυσίματος, αλλά τον δρόμο για την κουζίνα...
Ήταν ασυνήθιστα φωτεινή μέρα... μου έκανε τρομερή εντύπωση...

Μετά που καταβρόχθισα ένα κομμάτι πίτας, ήπια και λίγο φρέσκο γάλα, ντύθηκα, ξεχύθηκα στους δρόμους για την δουλεία...

Καθ' όλη την διαδρομή ένιωθα ότι η μέρα σήμερα εξέπνεε ζεστασιά και ελπίδα...

Ήθελα όλος ο κόσμος να νιώθει τόσο υπέροχα όσο εγώ...
"Μακάρι να έχετε τόσο υπέροχη μέρα εκεί, όσο εδώ..." αυτό του έστειλα.

Έχω την αίσθηση ότι θέλω να ρουφήξω κάθε πηγή ενέργειας σήμερα, έχω την λαχτάρα να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα..
Να διαβάσω....
Να ακούσω μουσική..
Να νιώσω σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου την αίσθηση που σου αφήνει ένας ζεστός καφές...
Έχω την ανάγκη να μεταφέρω στον κόσμο όλη την ελπίδα που νιώθω και εγώ...

Έχω την ανάγκη να σε αγαπήσω λίγο πιο πολύ απ' ότι εχθές....

Θέλω να παλέψω για όσους αγαπώ...

Για μένα...

Για όλο τον κόσμο...

Σαν πέφτει το σκοτάδι....

Είμαι στην δουλεία και είναι ακόμα 20.40...

Ακόμα.....

Μόνη...

Πόσο πονάει η μοναξιά όταν δεν έχεις επιδιώξει...

Έχω τόσες ώρες μπροστά μου για να αποκοιμηθώ.
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έχεις φύγει, και μου φαίνεται ότι λείπεις μήνες.
Όσο και να το θέλω, όσο και να προσπαθώ, μου λείπεις...

Η φωνή σου μου ακούγεται τόσο ασυνήθιστα γνωστή, γεμάτη ανακούφιση στα πάνω στα τραύματα που μου αφήνει η απόσταση...
Τόσο παρήγορη στις άσκοπες συζητήσεις μου με τον χρόνο....

Και έφυγες μόλις σήμερα..

Έπρεπε να σκοτεινιάσει για να συνειδητοποιήσω ότι μου έφυγες...
Ότι πρέπει να περάσουμε την δοκιμασία που λέγεται μοναξιά για να καταλήξουμε και πάλι μαζί....
Τον χρόνο, που κυλάει τόσο αργά...
Με φοβίζει αυτή η αδράνεια που έχω πέσει.... η βραδύτητα...

Σκοτείνιασε και μαζί με τον ουρανό και η ψυχή μου...
Δεν το θέλω το σκοτάδι αυτές τις ώρες...
Το μισώ.....

Μήπως είναι πόνος;

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά γύρω από τον έρωτα...
Όλοι έχουν μια λαχτάρα να τον νιώσουν...


Μα γιατί..;


Έμενα με πονάει... Αλλιώς τον είχα ονειρευτεί...
Και τώρα μου τρώει τα σωθικά.....

Πως είναι δυνατόν να θέλω να σε δω με όλες μου τις δυνάμεις και να μην γίνεται;
Πως μπόρεσα να αφήσω τον εαυτό μου να δοθεί και να πονέσει έτσι;


Πως;

Γιατί εκεί που αφέθηκα στα χέρια σου μου φεύγεις;

Έρωτας είναι αυτό ή μήπως πόνος;

Δεν υπάρχει έρωτας που να μην πληγώνει....
να μην καίει το μέσα σου...

Γιατί μου φεύγεις τόσο νωρίς;

Μου λείπεις πριν καν φύγεις....
Μου λείπεις πριν καν σε αποχαιρετίσω...

Παλεύω με τα δάκρυα μου...
με τον εαυτό μου...
με εμένα....

Γιατί ο έρωτας να πονά έτσι;

Ο καιρός της ψυχής μου....

Τι και αν έξω έχει λιακάδα... στην ψυχή μου μέσα βρέχει...
Βρέχει από την ανάγκη να ξαναβρώ τον χαμένο μου εαυτό, αυτόν που τόσοι πολλοί ζήλεψαν, που τόσοι πολλοί πρόσβαλαν, γιατί κανένας δεν είχε τις δυνάμεις να ζήσει έτσι όπως εγώ..
Ξέγνοιαστα...
Χωρίς καχυποψίες....
Γεμάτο λάθη, που με μάθανε να ζω την κάθε στιγμή ακόμα πιο πολύ...
Γεμάτο πάθη, που με πλήγωσαν... όμως τα πάλεψα, τα ένιωσα...
Βάλθηκαν όλοι να με πονέσουν, να με πληγώσουν....
Τραύματα τα οποία θα με στιγματίζουν για μια ζωή... Φίλοι που μ' αγάπησαν διπρόσωπα..
Γιατί;
Γιατί ο κόσμος ζηλεύει τόσο με την ευτυχία του συνανθρώπου του, όταν αυτή η ευτυχία μπορεί να καλλιεργηθεί από τα ίδια του τα χέρια;
Ποιος τους είπε ότι όταν κλέβεις την ευτυχία, την ζεις με τον ίδιο τρόπο;
Θέλω να μείνω κλεισμένη στα δικά μου όνειρα, στο δικό μου παραμύθι, γιατί με ξυπνάτε χωρίς την θέληση μου;
Η ψυχή μου είχε χρώμα ροζ... τώρα δεν ξέρω τι χρώμα έχει το κενό, η απάθεια....
Πού θα βρω τις δυνάμεις να ξαναχτίσω ότι μου γκρεμίσατε;
Τα όνειρά μου, την ανεμελιά μου....
Φοβάμαι πια, να μιλήσω, να γελάσω, να κλάψω, να εκφραστώ, ακόμα και να πονέσω φοβάμαι...
Γιατί με κάνατε έτσι...
Δεν σας έκανα τίποτα... Απλά ΖΟΎΣΑ..
Τώρα ζω για ζήσω απλά...
Μην βρέχεις άλλο μεσ' την ψυχή μου σε παρακαλώ....
Άσε να μπει λίγο φως..
Λίγο χρώμα...

Πόσο μου λείπεις.....

Έχω κάποια βράδια να σε δω και περιμένω
μέσα μου ένα άλογο τυφλό αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο σ' αγαπώ και να προσέχεις
μη σε πάρει όνειρο λευκό και να μη τρέχεις***

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις

Ένα τηλεφώνημα προχτές μη μου αλλάζεις
πάγωσε στα χείλια ο καφές μη με ξεχάσεις
μια φωτογραφία δυο διπλά και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά κι όλα δικά σου

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό και πού να πάω

Πόσο μου λείπεις
έχω κάποια βράδια να σε δω και περιμένω
πόσο μου λείπεις
μέσα μου ένα άλογο τυφλό αγριεμένο

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...