Μέρα γεμάτο ελπίδα....

Μόλις 8.00 το πρωί και το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά ασταμάτητα, γεγονός που δηλώνει ότι πρέπει να σηκωθώ για να αντιμετωπίσω άλλη μια απρόβλεπτη μέρα...
Μα δεν θέλω να σηκωθώ ακόμα, σε δέκα λεπτά.. Σε λιγάκι... Αλήθεια.
Θέλω να κοιμάμαι πολλές ώρες, είναι ζεστά μέσα στο πάπλωμα μου. Έχω βαρεθεί την δουλεία μου, όλο τα ίδια και τα ίδια.. δεν θέλω άλλο.

Δυστυχώς όμως έπρεπε να ξυπνήσω, αν και δεν το ήθελα...

Ασυναίσθητα όπως κάθε πρωί σηκώθηκα για να πάω να εκτελέσω την καθημερινή πρωινή διαδικασία πλυσίματος. Όμως κατά κάποιο περίεργο λόγο που ούτε εγώ γνωρίζω, δεν τράβηξα την συνηθισμένη διαδρομή για το δωμάτιο μου, για την διαδικασία του ντυσίματος, αλλά τον δρόμο για την κουζίνα...
Ήταν ασυνήθιστα φωτεινή μέρα... μου έκανε τρομερή εντύπωση...

Μετά που καταβρόχθισα ένα κομμάτι πίτας, ήπια και λίγο φρέσκο γάλα, ντύθηκα, ξεχύθηκα στους δρόμους για την δουλεία...

Καθ' όλη την διαδρομή ένιωθα ότι η μέρα σήμερα εξέπνεε ζεστασιά και ελπίδα...

Ήθελα όλος ο κόσμος να νιώθει τόσο υπέροχα όσο εγώ...
"Μακάρι να έχετε τόσο υπέροχη μέρα εκεί, όσο εδώ..." αυτό του έστειλα.

Έχω την αίσθηση ότι θέλω να ρουφήξω κάθε πηγή ενέργειας σήμερα, έχω την λαχτάρα να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα..
Να διαβάσω....
Να ακούσω μουσική..
Να νιώσω σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου την αίσθηση που σου αφήνει ένας ζεστός καφές...
Έχω την ανάγκη να μεταφέρω στον κόσμο όλη την ελπίδα που νιώθω και εγώ...

Έχω την ανάγκη να σε αγαπήσω λίγο πιο πολύ απ' ότι εχθές....

Θέλω να παλέψω για όσους αγαπώ...

Για μένα...

Για όλο τον κόσμο...