Σαν πέφτει το σκοτάδι....

Είμαι στην δουλεία και είναι ακόμα 20.40...

Ακόμα.....

Μόνη...

Πόσο πονάει η μοναξιά όταν δεν έχεις επιδιώξει...

Έχω τόσες ώρες μπροστά μου για να αποκοιμηθώ.
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έχεις φύγει, και μου φαίνεται ότι λείπεις μήνες.
Όσο και να το θέλω, όσο και να προσπαθώ, μου λείπεις...

Η φωνή σου μου ακούγεται τόσο ασυνήθιστα γνωστή, γεμάτη ανακούφιση στα πάνω στα τραύματα που μου αφήνει η απόσταση...
Τόσο παρήγορη στις άσκοπες συζητήσεις μου με τον χρόνο....

Και έφυγες μόλις σήμερα..

Έπρεπε να σκοτεινιάσει για να συνειδητοποιήσω ότι μου έφυγες...
Ότι πρέπει να περάσουμε την δοκιμασία που λέγεται μοναξιά για να καταλήξουμε και πάλι μαζί....
Τον χρόνο, που κυλάει τόσο αργά...
Με φοβίζει αυτή η αδράνεια που έχω πέσει.... η βραδύτητα...

Σκοτείνιασε και μαζί με τον ουρανό και η ψυχή μου...
Δεν το θέλω το σκοτάδι αυτές τις ώρες...
Το μισώ.....