Να μ'αγαπάς.......

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

Έφυγες....

Ήρθες στην ζωή μου ξαφνικά... όταν όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο...

Μου δημιούργησες την ανάγκη να σε βλέπω, να σε ακούω, να σου μιλάω, να περιμένω πως και πως μήνυμα σου..
Τώρα είσαι μακριά, βυθισμένος στις δικές σου σκέψεις, στον δικό σου κόσμο...
Δεν απαιτώ να είσαι μαζί μου, γιατί όπως και στην δική σου ζωή έτσι και στην δική μου υπάρχει ένα άλλο άτομο που περιμένει πως και πως να του δείξω λίγη φροντίδα, λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη...
Μα τι είναι αυτό που ζητάμε ο ένας από τον άλλον;
Όσο ήσουν εδώ ζούσες σε μια ρουτίνα που εσύ ο ίδιος είχες δημιουργήσει..
Όσο ήσουν εδώ ζούσα σε έναν κόσμο έτσι όπως τον ήθελα, έναν κόσμο που έγινε πραγματικότητα, έναν κόσμο για τον οποίο πάλεψα όμως κατάφερα να τον χτίσω..
Μέχρι που ήρθες εσύ..
Ήρθες και έφυγες...
Ήταν μια ωραία ανάμνηση και έτσι θέλω να παραμείνει...
Φοβάμαι ότι θα μου τα ανατρέψεις όλα, ότι θα αναγκαστώ να αρχίσω πάλι από την αρχή...
Δεν θέλω.. δεν μπορώ...
Έφυγες και όλα θα πάρουν πάλι τον δρόμο τους...
Είσαι χαρούμενος τώρα.. δεν θα βαριέσαι.. θα είσαι με τους φίλους σου.. στον κόσμο που τόσο πολύ ήθελες να ξαναζήσεις..
Δεν σε κατάλαβα σαν άτομο, ούτε εσύ εμένα...
Όμως είχαμε την ανάγκη να βλέπουμε ο ένας τον άλλον...
Έφυγες...
Είναι καιρός να βάλεις την ζωή σου σε τάξη...
Όταν θα γυρίσεις τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και για τους δυο μας...
Δεν θέλω να μάθω τι άλλαξες στην ζωή σου, με τρομάζει...
Θέλω να ξέρω όμως ότι είσαι καλά...
Ότι δεν βαριέσαι.
Μην με ψάξεις όταν κατέβεις...
Θα μου κάνεις κακό...
Έφυγες και θα γυρίσεις τόσο διαφορετικός...
Έφυγες και έμεινες μια γλυκιά ανάμνηση που δεν με πονάει...
Να γελάς... βλάκα ε βλάκα...

Πριν φύγεις....

Εγώ: Καλημέρα χρυσό μου.. Αποκοιμήθηκα εχθές το βράδυ... "Σ....η"Παρασκευή σήμερααααα... Λίγες ώρες έμειναν πια..χεχεχεχε

"Σ...ης": Καλημέρα και σε σένα.. Ήρθε αλλά έχω αφήσει κάτι εκρεμότητες που δεν θέλω πίσω μου"

Εγώ: Τί είδους; Έκανες πως και πως να φύγεις βρε βλάκα... Και τώρα το σκέφτεσαι; Τις λύνεις μετά...

"Σ...ης": Σεξ ρε βλάκα... Δεν κάναμε σεξ!

Εγώ: Για πιο λόγο ρε βλάκα; Τι θα άλλαζε;

"Σ...ης": Όλο και κάτι άλλάζει με ένα καλό σεξ.. έλα σε δουλεύω.. πως πάει η μέρα σου μέχρι τώρα;

Εγώ: Τον εαυτό σου δουλεύεις "Σ...τη" παιδί μου... Έτσι πιστεύω εγώ... Γία σύνελθε λιγάκι μην σε σφαλιαρώσω...χεχεχε
Ωραία πάει μέχρι τώρα... Εσένα; Ετοιμάζεσαι;

"Σ...ης": Κάθομαι στο κρεβάτι και σε φαντασιώνομαι...

Εγώ: Αυτό έλειπε...

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ:
Εγώ: Έφαγες;

"Σ...ης": Μπα

Εγώ: Γιατί βρε βλάκας;

"Σ...ης": Γιατί μαζεύω... κόσμος μπαινοβγαίνει συνέχεια, θέλω να φτιάξω και τις βαλίτσες μου... Άσε που μου έχουν μείνει αποθύμενο και τα γιουβαρλάκια που μου υποσχέθηκες... Εσύ;

Εγώ: Όχι ακόμα... Να φας βρε βλάκα, και μετά να κάνεις οτιδήποτε... και μην ανησυχείς για τα γιουβαρλάκια, δεν τα έχω ξεχάσει... Έχουμε πολλές μέρες μπροστά μας...

"Σ...ης": Τον αριθμό της .......... στον έχω δώσει;

Εγώ: Ναί χρυσό μου...

"Σ...ης": Ωραία θα περιμένω εξελίξεις για το αν έμαθες να φτίαχνεις κέικ σοκολάτας ή γιουβαρλάκια...

Εγώ: Εγώ θα περιμένω να μου λές ότι περνάς τέλεια, ότι δεν βαριέσαι, επίσης ότι έβαλες την ζωή σου σε τάξη... και σταμάτα τώρα γιατί είμαι ευαίσθητο κοριτσάκι και συγκινούμαι...

"Σ...ης": Θα σου λείψω ε; Είμαι καλό παιδί ο πούστης....

Εγώ: Ψωνάρα παιδι μου...

"Σ...ης": Χαίρω πολύ συνάδελφε...

Εγώ: Ρεαλίστρια παιδί μου...

"Σ....ης": Θα σου έλεγα τώρα αλλά άντε θα κάνω πίσω, λόγω του ρομαντικού κλίματος που επικρατεί!

Εγώ: Τι να μας πεις μωρέ και εσύ; Βλάκα....

"Σ...ης": Γοητευτικούλης βλάκας όμως ε; μωρό μου εσυ....

Εγώ: Το ψώνιο που λέγαμε....

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΤΑΞΕΙ...

Εγώ: Καλο ταξίδι γοητευτικούλη μου... Να προσέχεις.... Φιλάκια πολλά!!

ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.............

"Stepping Stone"

I rememeber way back way back when
I said I never wanna see your face again
Cause you were loving yes you were loving somebody else
And I knew oh yes I knew I couldnt control myself
And now they bring you back into my life again
And so I put on a face just like your friends
But I think you know oh yes you know what's going on
Cause the feelings in me oh yes in me are burning strong

But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

You used call me up from time to time
And it would be so hard for me not to cross the line
The words of love lay on my lips just like a curse
And I knew oh yes I knew they'd only make it worse
And now you have the nerve to play along
Just like the mistro beats in your song
You get your kicks you get your kicks from playing me
And the less you give the more I want so foolishly

But I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own...

No I will never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

Never be your stepping stone
Take it all or leave me alone
I will never be your stepping stone
I'm standing upright on my own

Καινούρια μέρα....

Μετά από κάθε μπόρα έρχεται ξαστεριά...
Σαν άνθρωποι πρέπει να κοιτάμε μπροστά, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε..,
Δυσκολίες... για τον καθένα μπορεί να είναι διαφορετικές. Για μένα υπάρχουν γιατί τις προκαλώ εγώ.. Τι άνθρωπος είμαι;; Με τρομάζω ώρες ώρες...

Κοινωνία... ώρα μηδέν!

Πόσο κακό μπορεί να προκαλέσει ένα δεκαπεντάχρονο αγγελούδι; Τόσο ώστε να του αφαιρέσει κάποιος την ζωή; Δεν νομίζω ρε γαμώτο.. 

Ήταν μόνο δεκαπέντε χρονών, όσο είναι τώρα και η αδελφή μου. Άπειρο, άκακο, αθώο, ΆΟΠΛΟ.

Αυτό ήταν η αφορμή για να φωνάξει ο κόσμος "ΈΛΕΟΣ"..

Σε τι έφταιξε; Τι έκανε λάθος; 

Μα τι μπορεί να κάνει ένα δεκαπεντάχρονο γεμάτο όνειρα;;

Μπάτσος: Δεν δίστασε να σηκώσει όπλο σε ένα παιδί, ένα παιδί που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το δικό του.. ένα παιδί. παιδί! Δεν αμφιταλαντεύτηκε καθόλου να πατήσει την σκανδάλη. Τι κτήνος, τι ντροπή!! Έτσι προστατεύει ένας μπάτσος τους πολίτες; Εξοντώνοντας τους;; Σε τι κοινωνία μεγαλώνουμε Θεέ μου;

Ο κόσμος έχει χάσει το νόημα της ζωής του πλέον... Με ποιο δικαίωμα ρε φίλε αφαιρείς τι ζωή κάποιου ανθρώπου; Τον ρώτησες αν θέλει να πεθάνει; τον ρώτησες αν έχει όνειρα; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα παιδί, για ένα παιδί που έχει τόσα να ζήσει, τόσα να μάθει, τόσα να ονειρευτεί ακόμα...

Και να ήταν μόνο αυτό... ποιος ξέρει τι μας περιμένει σε μια χώρα χωρίς υποδομή... χωρίς κυβέρνηση..

Καυχιόμαστε για την κουλτούρα, το πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα των προγόνων μας..

Γιατί δεν καυχιόμαστε και λίγο για τα δημιουργήματα μας;

Φυσικά γιατί ντρεπόμαστε... Γιατί μας πονάει πλέον η χώρα μας, γιατί μας καταστρέφει, μας θάβει ζωντανούς..

Ποίος ξέρει τι μας ξημερώνει... ο κόσμος είναι οργισμένος, δεν σκέφτεται, Ξεσπάει....

Αλέξη μου εφόσον δεν γυρνάει ο χρόνος, μακάρι να είσαι η αφορμή για να μην ξανά πεθάνει άλλος κόσμος, άλλα παιδιά...

Γίνε ο φύλακας άγγελος μας...

Με πλήγωσες.....

Υπάρχουν άτομα, κοντινά μας θα έλεγα, είτε αυτά ανήκουν στον οικογενειακό μας περιβάλλον, είτε στο φιλικό, είτε στο πιο προσωπικό, που μας πληγώνουν ανελέητα. Μπορεί η λέξη "ανελέητα" να ακούγεται σκληρή, όμως είναι πιο σκληρό όταν σε πληγώνουν δικά σου άτομα. Άτομα που έχεις στηρίξει τα όνειρά σου, που έχεις δοθεί..Για πιο λόγο όμως να γίνεται αυτό; από ζήλια; Για εμάς τους ανθρώπους είναι πολύ εύκολο να πληγώνουμε τους συνανθρώπους μας.. Μα δεν μπορώ να καταλάβω όμως τον λόγο..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..
Πληγώνουμε κάποιον είτε άθελα μας, είτε εσκεμμένα.
Όταν γίνετε άθελα μας, περιμένουμε από το άτομο που δέχτηκε την "επίθεση" να μας ενημερώσει για το πως αισθάνεται, ούτως ώστε να γνωρίζουμε τι τον ενοχλεί και να αποφύγουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος δυο φορές...
Ωραία μέχρι εδώ.. από δω και πέρα είναι το θέμα..
Όταν όμως γνωρίζεις τι μπορεί να πληγώσει έναν άνθρωπο, και πόσο μάλλον αν είναι και δικό σου, για πιο λόγο να το κάνεις;
Πρώτον γιατί μπορεί να σε νευρίασε και να θες να πάρεις το αίμα σου πίσω..
Δεύτερον γιατί μπορεί να σε πλήγωσε και αυτός και να θες να τον κάνεις να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα..
Τρίτον για οποιονδήποτε άλλο εκδικητικό λόγο...
Τι γίνεται όμως όταν το άτομο που δέχεται την "επίθεση" δεν φταίει σε τίποτα και απλά εσύ ξεσπάς άδικα πάνω του;
Δεν είναι κρίμα να του ισοπεδώσεις ότι αισθάνεται για σένα;
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι εκ' γενετής, αδύναμα ψυχικά όντα, αυτό είμαστε..
Ως επί το πλείστον θέλουμε να διώξουμε ότι μας πονά και το φορτώσουμε σε κάποιον άλλο, οτιδήποτε και αν είναι αυτό και με οποιοδήποτε τρόπο..
Ποτέ δεν χαιρόμαστε 100% με την ευτυχία του άλλου γιατί βαθιά μέσα μας ζηλεύουμε και αναρωτιόμαστε γιατί να μην είμαστε και εμείς το ίδιο ευτυχισμένοι.
Τι γίνεται όμως με εμένα που είμαι ευτυχισμένη και έρχεται η ίδια μου η μάνα και μου ισοπεδώνει αυτό που νιώθω; Τι πρέπει να πιστέψω;
Που αντί να μου δώσει δύναμη να αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις, με κάνει και κλείνομαι όλο ένα και περισσότερο στον εαυτό μου; Πως να βρω την δύναμη;
Κλείνομαι στον εαυτό μου, χωρίς να έχω την δύναμη να παλέψω για τίποτα, και στα δύσκολα με την πρώτη ευκαιρία τα παρατάω και φεύγω. πόσο θέλω να φύγω από το σπίτι.. Να ζήσω μόνη μου.. Να βρω την δύναμη να πω ότι θα αντιμετωπίσω κάποια πράγματα και να το κάνω.. Έχω βαρεθεί να είμαι δειλή σε κάποιες καταστάσεις.. Έτσι με μάθανε, έτσι με μεγαλώσαμε!
Στερεότυπα, τα μισώ.. θέλω την ελευθερία μου, θέλω να πονέσω και να μπορέσω να ξανασηκώνω στα πόδια μου. Με πνίγουν οι καταστάσεις...
Παλεύω με τον εαυτό μου για να καταφέρω να τις αντιμετωπίσω...
Δεν μου φτάνει να ζω ελεύθερη, θέλω να νιώθω ελεύθερη..
Γιατί με πλήγωσες μαμά;
Γιατί με βάζει να παλεύω με τον εαυτό μου;
Γιατί;
Τώρα τι θα κάνω...; Τι θέλω να κάνω...;
Θέλω να μείνω μόνη μου.. Αυτό θέλω..
Μόνη μου....
Έχω την ανάγκη να μείνω μόνη μου... Τα δάκρυα με ανακουφίζουν...
Αποβάλουν από μέσα μου τον πόνο.. με ηρεμούν!
Μάλλον επειδή έτσι δεν έρχομαι αντιμέτωπη με κάποιες καταστάσεις...Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό ή όχι αυτό...
Ηρεμία...
Μοναξιά...
Παρ' όλα αυτά όμως όλα είναι ροζ μέσα μου....!

Μύρισε Χριστούγεννα....!!!!

Πρώτη Δεκέμβρη σήμερα.. ο πιο γιορτινός μήνας του χρόνου.. ο πιο μυρωδάτος!
Ο μήνας που χαρίζουμε και μας χαρίζουν.. που αγαπάμε και μας αγαπάνε..τι ζεστός μήνας..τι γλυκός..
Αρχίζουν σιγά σιγά οι προετοιμασίες, οι στολισμοί, τα δώρα, τα κάλαντα, τα γλυκά...
Όλοι θέλοντας και μη γινόμαστε παιδία..
Κατεβαίνεις κέντρο και το μόνο που παρατηρείς είναι πρόσωπα γελαστά, χαρούμενα, ευτυχισμένα...
Θέλω να νιώσω πολύ παιδί αυτές τις μέρες... να μην έχω άγχος, σκοτούρες..

Καλό μηναααααααααααααααααααααααααααά!!!

Το Τελευταίο γράμμα του Gabriel Garcia Marquez...

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους… Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή…

Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Βρε Κουτο....

Νομίζεις πως ακόμα θέλω να σ' εκδικηθώ
και σου κρατάω κακία,
και λες ότι για τον καινούργιο σου τον έρωτα
μιλάω με ειρωνεία.
Στους φίλους μας πως είμ' ακόμα, λες, στα σίγουρα
μαζί σου ερωτευμένος,
ποτέ δε σε ξεπέρασα και θέλω να στηθώ.

Βρε κουτό, βρε κουτό, βρε κουτό,
εγώ θέλω να σε δω ευτυχισμένο.
Βρε κουτό, βρε κουτό, βρε κουτό,
εγώ θέλω το δικό σου το καλό.
Βρε κουτό, βρε κουτό, βρε κουτό,
εγώ θέλω να σε δω ερωτευμένο.
Βρε κουτό, βρε κουτό, βρε κουτό,
αφού ξέρεις πως στ' αλήθεια σ' αγαπώ.

Νομίζεις ότι πάω να σου κάνω έλεγχο
και ότι σε ζηλεύω.
Νομίζεις πως συνέχεια είμαι μες στα πόδια σου
και σε κατασκοπεύω.
Νομίζεις πως θα κάνω ό,τι περνά απ' το χέρι μου
για να σε σταματήσω
και στην καινούργια αγάπη σου εμπόδιο θα σταθώ.

Αυτή η νύχτα μένει....

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω, σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο

Κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ, πότε άστρα

πότε άκρη της αβύσσου

Κάτι κυνηγώ σα το ναυαγό

τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένοι

που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο

Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά, πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη

πέφταν τ' άστρα μες στη λασπουριά, μαύρος μάγκας

ο καιρός και μαύρο φίδι

Μου 'γνεφε η καρδιά, πάρε μυρωδιά

το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένοι

που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο

Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο....

Απλά.....

Ερωτεύτηκα έναν άντρα που τον ήξερα τρία χρόνια, τον έζησα σαν συμφοιτητή μου, σαν φίλο μου, σαν το αγόρι μιας γνωστής μου. Ήξερα και ξέρω πως αντιλαμβάνεται και λειτουργεί στις φιλικές του σχέσεις, ήξερα πως συμπεριφέρεται στις προσωπικές του σχέσεις (όχι με τον καλύτερο τρόπο πάντως), γενικά ήξερα τα πάντα γι' αυτόν.. Αφήνω όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο και το γεγονός ότι ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου επιφυλάσσει ο άλλος.. Με βάση λοιπόν αυτά που ήξερα, τον ψυχολόγησα και τον έκανα δικό μου (εγωιστικό ακούγεται αυτό, αλλά με προκάλεσε).
Από την αρχή ρίσκαρα για έναν άνθρωπο που του φαινόταν ακατόρθωτο το γεγονός να αφεθεί στα συναισθήματα του. Το μόνο που θέλουν τέτοιοι τύποι ανθρώπων είναι να τους προκαλείς.. Να τους προκαλείς σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι αυτοί εσένα...
Να τους προκαλείς να ρισκάρουν, να παίξουν με τους δικούς σου όρους, να ζήσουν γενικά κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα..
Στην σχολή έμαθα την φράση "Μεγάλα ρίσκα, μεγάλα κέρδη"...
Θα μου πεις "εσύ γιατί ρίσκαρες κοπελιά;"
Γιατί δεν ήθελα να νιώσω, δεν ήθελα να ερωτευτώ, ήθελα απλά να δω αν μπορώ να κάνω έναν άνθρωπο που απέχει από τα συναισθήματα του...να νιώσει, να ρισκάρει, να ζήσει.. Να ερωτευτεί..
Να τον προκαλέσω, όπως αυτός έκανε μαζί μου...
Ήταν δύσκολο άλλα τα κατάφερα. Αυτό έγινε επειδή τον ήξερα.. Ήξερα τι θέλει, τι του αρέσει, τι μισεί, τι έχει ανάγκη..
Ζήσαμε ένα καλοκαίρι γεμάτο πάθος, ένταση, τσακωμούς, έρωτα...
Περνούσαμε φοβερά... από κάποιο σημείο και μετά δεν ήθελα να το χάσω όλο αυτό.
Κοιμόμουν με την σκέψη του "αν θα είμαστε μαζί αύριο" και ξυπνούσα με την ικανοποίηση που μου έδινε η απάντηση του παραπάνω ερωτήματος..
Ξέρω ότι είναι στο χέρι μας πια το να κατακτήσουμε έναν άνθρωπο.. Το έμαθα πολύ καλά αυτό το μάθημα..
Τι γίνεται όμως όταν σταματάει η λογική και την θέση της παίρνει το συναίσθημα;;
Βλέπεις ότι όλα γύρω σου ισοπεδώνονται και αναρωτιέσαι αν κάνεις κάτι λάθος γιατί βλέπεις τον άνθρωπο σου σιγά- σιγά να απομακρύνεται.. Μήπως γιατί φοβάται να δοθεί; Μήπως γιατί φοβάται να δώσει;; Δεν έχει καμία σημασία...
Μήπως σε έχει δεδομένη;; Σου λέει ένα απλό "μου λείπεις", αν ήξερε τι πραγματικά σήμαινε αυτό, δεν θα σου το έλεγε, θα σου το έδειχνε...Τι κάνει όμως για να ανακουφίσει το συναίσθημα που του προκαλεί αυτή του η έλλειψη; Απλά τίποτα.. Και εσύ που νιώθεις ακριβώς το ίδιο; Ξέρεις τι κάνεις;
Θα σου πω εγώ.
Ανυπομονείς πότε θα κάνει την σωστή κίνηση για να αποβάλει ΑΥΤΌΣ την επιθυμία του να σε δει, και με αυτό το τρόπο θα γλιτώσεις ΕΣΎ από την διαδικασία να του ζητήσεις να βρεθείτε.. γιατί για φαντάσου να σου πει "όχι".. Σιγά μην ρίξουμε και τα μούτρα μας (δυστυχώς τα έχουμε ρίξει αρκετές φορές)..
Και αν δεν το κάνει;
Σκέφτεσαι απλά ότι δεν ένιωθε αυτό που είπε, και ότι το είπε απλά για να σε καθησυχάσει και για να νιώσει σίγουρος για τα δικά σου συναισθήματα.. Γιατί όμως εσύ να του μιλάς ειλικρινά και αυτός όχι;
Μάθε λοιπόν ότι θες να το ζητάς, δεν πειράζει αν δεν στο δώσουν, θα έχεις αποβάλει όμως εσυ το αίσθημα του ανεκπλήρωτου, της επιθυμίας..
Αν έχεις εκνευρισθεί με τον άλλον γιατί δεν είδε εσένα (που υποτίθεται του έλειψες) αλλά τους φίλους του, πεσ' του το..
Αν κάνει τα στραβά μάτια δεν πειράζει.. Εσύ θα έχεις βγάλει από μέσα σου αυτό που σε πνίγει..
Μάθε να δίνεις στον έρωτα και να μην χάνεις τις ευκαιρίες σου, για να μην βρεθείς στο σημείο να μετανιώνεις για καταστάσεις, αισθήματα και συναισθήματα που δεν έζησες.
Θα έρθει η στιγμή που και ο άλλος θα έχει την ίδια ανάγκη με σένα και θα αναρωτιέται αυτός τι έκανε λάθος..
Απλά δεν εκμεταλλεύτηκε την δικιά του ευκαιρία... Δεν πειράζει...
Σημασία έχει που το ζήσαμε, ή μάλλον το έζησα, ή ακόμα καλύτερα που το έζησες...
Με αυτόν το τρόπο μαθαίνεις....

Απόσπασμα απο "Έντεκα Λεπτά.."

"....... Η μικρή πείρα της ζωής μου έχει διδάξει ότι σε κανέναν δεν ανήκει τίποτα, ότι όλα είναι μια ψευδαίσθηση και αυτό ισχύει και για τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά. Όποιος έχει χάσει κάτι που είχε σίγουρο, τελικά μαθαίνει ότι τίποτα δεν του ανήκει.. και αν τίποτα δεν μου ανήκει, δεν είμαι αναγκασμένη να ξοδεύω το χρόνο μου για πράγματα που δεν είναι δικά μου. Καλύτερα να ζω σαν να ήταν σήμερα η πρώτη (ή η τελευταία) μέρα της ζωής μου...."

Ψάχνωντας εμένα...

Συνήθως οι πιο πολλοί περιμένουν να έρθει το Σάββατο ή η Παρασκευή (για όσους εργάζονται πενθήμερο) για να υλοποιήσουν τα σχέδια που έκαναν όλη την εβδομάδα γι' αυτές τις μη εργάσιμες ημέρες.. οργανώνουν λοιπόν μικρά ταξιδάκια αναψυχής,και αν για κάποιο λόγο δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, προετοιμάζονται για ακόμα μια βράδια οργίων (ποτά, ξενύχτια, τσιγάρα, club, κ.τ.λ.), ή ακόμα καλύτερα για μια ατελείωτη βραδιά dvd..
Αυτή τη στιγμή είμαι στο γραφείο...είναι Σάββατο.. σε λίγο θα σχολάσω.. και σαν όλους τους ανθρώπους έχω και εγώ κάποιες επιλογές για το πως θα διασκεδάσω τον εαυτό μου το Σαββατοκύριακο..
Το θέμα όμως δεν είναι τι θα κάνω...Το θέμα είναι τι θέλω να κάνω.
Δεν βρίσκομαι σε δίλημμα όχι.. Είναι ότι τα έχω βαρεθεί όλα αυτά, ότι δεν με γεμίζουν πλέον..
Σε ποιόν να το πω και να το πιστέψει ότι έχω κλειστεί μέσα δυο βδομάδες τώρα και δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά, παρα μόνο να αρααααζω;
Τελικά τι θέλω;;
Πω πω..
Ξέρεις τι μου αρέσει να κάνω;;
Να ακούω μουσική πολύ δυνατά και να βυθίζομαι σε σκέψεις.. Σκέψεις που αφορούν εμένα, τους γύρω μου.. Να κάνω όνειρα..
Να "ταξιδεύω".. Μόνη μου και με παρέα..
Να βάζω στόχους και να πείθω τον εαυτό μου ότι μπορεί να τους πετύχει... Ναι μπορεί να τους πετύχει... άμα το θέλει πραγματικά μπορεί..
Μ' αρέσει να διαβάζω.. βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες.. και να σημειώνω ότι μου κεντρεί το ενδιαφέρον..
Μ' αρέσει να είμαι με το μωρό μου... και με φίλους που μπορώ να συζητήσω, που θα τους ακούσω και θα με ακούσουν..

Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι θέλω να δω το μωρό μου... Αλλά φοβάμαι..
Φοβάμαι να ανοίγομαι σε αυτό το παιδί, δεν με εμπνέει σιγουριά, με κάνει και ανησυχώ συνέχεια..
Όταν είμαστε μαζί όμως όλα είναι διαφορετικά.. τόσο γλυκά.. τόσο τρυφερά. τόσο άγρια και παθιασμένα ταυτόχρονα.. τόσο μαγικά...

Δεν μπορώ να με καταλάβω τελικά...

Βρήκα τι θα κάνω.. θα βάλω χρώμα στην Ζώη μου.. θα την βάψω ροζ!!!

Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων....

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά
που μιλάει με τα παιδιά
σου κρύβω την αλήθεια
κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν
παραμύθια για κείνους π' αγαπούν.

Για στιγμές μυστικές,
για λάμψεις μαγικές,
γι' αγκαλιές ερωτικές,
για νύχτες φωτεινές.

Σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι
σε τυλίγω μ' ένα χάδι
τώρα είμαι γυμνός
νιώθω σαν θεός, φωτεινός, δυνατός,
μπορείς να μ' αγαπήσεις
μπορείς να μου φωτίσεις μια στιγμή
το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή.

Για στιγμές μυστικές
για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές
για νύχτες φωτεινές.

Ο Εαυτό μου και εγώ.....

Η καθημερινότητα μας αναγκάζει έμμεσα να παραιτηθούμε από την περιποίηση του εαυτού μας..
Η φροντίδα του εαυτού σημαίνει διαφορετικά πράγματα για το καθένα από μας, ανάλογα με την ιδιαίτερη αισθητική και φιλοσοφία της ζωή του.. Φροντίδα είναι το αποτέλεσμα μιας σχετικής ισορροπίας μεταξύ της εξωτερικής μας εμφάνισης και του εσωτερικού μας κόσμου..
Καθώς λοιπόν ετοιμαζόμουν για να πάω για καφέ, σκεφτόμουν ότι ο εαυτό μου είναι πάνω απ' όλα τελικά. Πως περιμένω να με αντιμετωπίζουν οι άλλοι ξεχωριστά, αν εγώ από μόνη μου δεν νιώθω έτσι;;

Αποφάσισα λοιπόν να βάλω προτεραιότητες.. και η δικιά μου από δω και πέρα θα είναι ο εαυτός μου..
Για πιο λόγο να κάθομαι να περιμένω να μου τηλεφωνήσει το "μώρο"; για πιο λόγο να κάθομαι να σκάω για το που είναι, τι κάνει, με θυμάται, με ξέχασε και διάφορες άλλες παρόμοιες σκέψεις που μου γεμίζουν την ψυχή γεμάτο αμφιβολία..;;

Πίσω από κάθε δυσάρεστο συναίσθημα κρύβεται μια σκέψη ή μια συμπεριφορά που δεν ανταποκρίνεται στην δική μας αλήθεια ή ανάγκη.. Για να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας είναι απαραίτητο να έχουμε συναίσθηση του πως ακριβώς συμπεριφερόμαστε, πως νιώθουμε και πως αισθανόμαστε την κάθε στιγμή.

Δεν θέλω να νιώθω άσχημα συναισθήματα.. θέλω να αγαπώ τον εαυτό μου.. να τον κάνω να νιώθει ωραία..
Αγαπάω αληθινά τον εαυτό μου, σημαίνει ότι ενδιαφέρομαι γι' αυτόν, τον φροντίζω, του αναγνωρίζω το δικαίωμα να εκφράζεται και να υπάρχει αυθεντικά.. μόνο όταν συμβεί αυτό θα μας αγαπήσουν και οι άλλοι το ίδιο αληθινά..

Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, σημαίνει ότι έχω εμπιστοσύνη στην ικανότητα μου να σκέφτομαι, να μαθαίνω, να κάνω επιλογές, να παίρνω αποφάσεις, να προσαρμόζομαι στις αλλαγές.. Ακόμα, στην ικανότητα μου να συνειδητοποιήσω ότι η ευτυχία μου αξίζει, είναι δικαίωμα μου και μπορώ να την κατακτήσω..

Να είσαι σίγουρος ότι θέλω να κατακτήσω πάρα πολλά...

Γιατί να περιμένω να ενδιαφερθεί ο άλλος για μένα;;; γιατί να μην ενδιαφερθώ εγώ για μένα;;
το να ενδιαφέρεσαι εσύ για τον εαυτό σου, σε απομακρύνει από την ανάγκη του να προσμένεις ενδιαφέρον από τους άλλους.. γιατί λοιπόν να περιμένεις, και να εξαρτάσαι από τους άλλους, όταν μπορείς κάλλιστα να γεμίσεις κάποια κενά μόνος σου;;

Θέλω να φροντίσω τον εαυτό μου, να κάνουμε πράγματα μαζί. Να πάμε γυμναστήριο, να κάνουμε αποτρίχωση, να διαβάσουμε το αγαπημένο μας βιβλίο.. τόσα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε ευχαρίστηση..

Όταν καταφέρεις να είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου, μα πάνω απ' όλα σίγουρος γι' αυτόν, το εκπέμπεις.. εξωτερικεύεις μια θετική ενέργεια.. ποιος δεν θέλει να έχει δίπλα του άτομα με θετική ενέργεια και σιγουρία;;

Η δικιά μου ζωή έχει χρώμα ΡΟΖ.. η δικιά σου;;;

Πόσο πολύ σ'αγαπησα.....

........Τι ωραίος καιρός!!! Μουντός, μελαγχολικός, με λίγα λόγια απλά ερωτικός!!
Καιρός γεμάτο αναμνήσεις...

Αναμνήσεις δικές μου και δικές σου.. δικές μας!!

Μακάρι να είναι για πάντα "ΜΑΣ".. πόσο σε θέλω ρε γαμώτο.. πόσο σε έχω ανάγκη.

Τι μου συμβαίνει; εγώ δεν ήμουν έτσι.. πρόσεχα τα πάντα.. και πάνω απ' όλα είχα τον έλεγχο των συναισθημάτων μου.. γιατί κατρακύλησα έτσι;;; που θα με βγάλει;;

Φοβάμαι μην σε χάσω και τρελαθώ..