Πόσο πολύ μου έλειψες....

Όλα ήταν μια παρεξήγηση... ή μήπως αυτό θέλω να πιστεύω εγώ; όλη μέρα χωρίς ένα τηλεφώνημα, ανησύχησα... Τα ξημερώματα μου είπες τέλος.. γιατί δεν μπόρεσα να έρθω στην γιορτή σου.. Το ήθελα, το λαχταρούσα.. Ήθελα και εγώ να χαρώ με την χαρά σου, και εγώ να γελάσω με την ευτυχία σου.. δεν μπόρεσα όμως..

Με κατηγόρησες γι' αυτό.. μου μίλησες άσχημα.. μου είπες ότι ήθελες την κοπέλα σου δίπλα σου, και εγώ δεν ήμουν εκεί.. ένιωσα άσχημα.. μου είπες να μην σε ξανά ενοχλήσω.. δεν θα το έκανα αν δεν ήθελες..Το ξέρεις ότι είμαι εγωίστρια..

Σε πήρα τηλέφωνο να δω αν είσαι καλά...δεν το σήκωσες.
Σού έστειλα μήνυμα.. δεν απάντησες.
Η καρδία μου πήγε να σπάσει από την αγωνία αν είσαι καλά.. κάτι με προειδοποιούσε αλλά δεν ήξερα τι..

Πόσο μου έλειπες.. ένα μήνυμα σου ήθελα να δω αν είσαι καλά, και δεν θα σε ξανά ενοχλούσα!!

Πόσο μου έλειπες...

......Όλα ήταν λόγια μέθης, έτσι μου είπες! Χάρηκα και τσατίστικα ταυτόχρονα τόσο πολύ.. μα πως μπορείς και μου το κάνεις αυτό;; παίζεις με τα αισθήματά μου;; κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία αν είσαι καλά, αν θα σε ξανά έβλεπα, αν θα σου ξανά μιλούσα...

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την αγκαλιά σου...