Ίσως είναι για καλό..

Όσες φορές και να κοιτάξω το κινητό μου, ξέρω ότι δεν θα χτυπήσει.. Άδικα περιμένω με τόση ανυπομονησία να αλλάξει αυτό. Λαχταρώ τόσο πολύ να με πάρεις ένα τηλέφωνο, από εγωισμό; από πείσμα; από εκδίκηση; από λύτρωση; δεν ξέρω....

Ξέρω έκανα λάθος, ήμουν υπερβολική, ποτέ όμως δεν μου έδωσες αυτό το κάτι παραπάνω για να έχω την ψευδαίσθηση ότι νιώθεις έστω και το ελάχιστο για μένα, για να πάρω δύναμη, για να παλέψω για αυτό που έχουμε. Σε θέλω και το ξέρω ότι είναι λάθος.

23.10 δεν χτυπάει.. Σε θέλω.. Τα λεπτά δεν περνάνε μακριά σου..

23.11 νιώθω να πνίγομαι..

Αυτοί οι έρωτες δεν έχουν μέλλον, το ξέρω. Όταν όμως ένας έρωτας σαν και αυτόν ΠΡΕΠΕΙ να μένει κρυφός, σε αναγκάζει επι' τόπου να του παραδοθείς με όλο σου το είναι.. Σου ρουφάει όλες σου τις αισθήσεις και το πιο μαγικό είναι ότι το απολαμβάνεις, ότι θες να παραδοθείς εξ' ολοκλήρου.

23.16 πώς θα περάσει αυτό το βράδυ; δεν το αντέχω αυτό που περνάω. ΥΠΟΦΕΡΩ..

23.17 σου φωνάζω, γιατί δεν με ακούς; γιατί;

Γιατί;

23.21 καίγεται όλο μου το κορμί..

Γιατί;

23.24 δεν θα πάρεις...

Ίσως είναι και καλύτερα έτσι...